Η ηθοποιός και εξαιρετικά δημοφιλής YouTuber, σε μία από τις επιλεκτικές συνεντεύξεις που δίνει πια, μιλάει για το Stand up comedy της που θα παρουσιάσει και στην Κύπρο, το χιούμορ στη ζωή της, τις σχέσεις με τους γονείς και την κόρη της, το θάρρος της γνώμης της που πάντοτε τη χαρακτήριζε.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΠΡΙΦΤΗ
Με ποια αφορμή έγραψες το κείμενο του stand up σου «το ασήκωτο βάρος της Ελλάδας», το οποίο θα παρακολουθήσουμε και στην Κύπρο από την 1η έως τις 3 Οκτωβρίου; Ο τίτλος, από μόνος του, νομίζω πως είναι κάπως διφορούμενος – σα να υπονοείται η καλή και η κακή πλευρά της Ελλάδας… Έτσι το σκέφτηκες κι εσύ;
Διφορούμενος, ναι! Ακριβώς έτσι… Μη σου πω τριφορούμενος! (γελάει). Αφορμή για να γράψεις ένα stand up είναι απλά η προϋπόθεση να ζεις. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη παράσταση, ένοιωσα αρκετά επιβαρυμένη ως πολίτης και αναζητώντας τις αιτίες, με χιούμορ πάντα, ανακάλυψα ότι παίζει ρόλο και το φαγητό! (χαμογελάει).
Ζούμε πάντως στην εποχή που όλοι δηλώνουν υπέρ της ελευθερίας έκφρασης – όμως, πόσο αληθινό θεωρείς ότι είναι όλο αυτό; Μήπως μένουμε στα μόνο λόγια, αλλά κάποιες μορφές ρατσισμού συνεχίζουν ακόμη να υφίστανται;
Από την προσωπική μου ζωή, αλλά και από την κοινωνική μου, διαπιστώνω ότι υπάρχουν όλες οι μορφές ρατσισμού. Γίνονται τεράστιες προσπάθειες όμως για αλλαγές στη δομή της σκέψης των ανθρώπων, που θα αποδώσουν τα μέγιστα σε αρκετά χρόνια. Υπάρχει ελευθερία του λόγου. Αλλά εννοείται ότι πάντα θα έχει τιμήματα.
Το stand up είναι κάθε βράδυ και διαφορετικό; Εννοώ ότι, αλλάζεις τις ατάκες σου ή τα θέματα στα οποία αναφέρεσαι, λόγω επικαιρότητας ή διαφορετικού κοινού;
Όχι! Το stand up είναι ένα συμπαγές κείμενο με αρχή, μέση και τέλος! Αυτό που αλλάζει είναι η διάδραση. Δηλαδή, η επαφή μου με τον κόσμο και η αντίδρασή μου σε αυτό που θα ακούσω. Εκεί, ναι, θα ειπωθούν διαφορετικά πράγματα. Επίσης, ένα άλλο στοιχείο που κάνει τις παραστάσεις διαφορετικές είναι το κοινό ως ενέργεια. Ακούγεται μεταφυσικό, αλλά δεν είναι. Με το κοινό υπάρχει αλληλεπίδραση, αναπόφευκτα! Έχω δώσει, λοιπόν, φέτος από καταπληκτικές έως πρωτόγνωρα απογειωτικές παραστάσεις και έχω δώσει και μία… καλή. Ήταν το κοινό ό,τι πιο awkward έχω συναντήσει.
Το «μυρίζεσαι» από την αρχή αυτού του είδους το κοινό; Και τι κάνεις; Υπομένεις;
Ναι! Το μυρίζεσαι – δεν φαντάζεσαι από πόσο αρχή! Προσωπικά, δεν είναι το «υπομένω» το ρήμα… Είναι το «ζω». Δεν παλεύω αλλά ασκούμαι… Να ’μαι πιο χαλαρή, πιο ήσυχη, να παίρνω το χρόνο μου αντί να ιδροκοπώ. Είναι περίεργη μάχη η Τέχνη…
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σε βλέπαμε κυρίως μέσα από τα video σου στο YouTube. Αυτό είναι η ψυχοθεραπεία σου;
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με βλέπατε κυρίως στο YouTube, όχι γιατί είναι η ψυχοθεραπεία μου -που είναι!- αλλά γιατί ήμασταν σε καραντίνα και δεν μπορούσα να παίξω θέατρο. Οπότε η πλατφόρμα αυτή αποτέλεσε τον μόνο τρόπο επικοινωνίας μου με το κοινό. Είναι, πράγματι, ένα χαλαρωτικό γεγονός για μένα αυτή η μοναξιά με την κάμερα. Αλλά που έχει αποδέκτη ένα μεγάλο κοινό: Τα πνευματικά λοκ της χώρας! Ανθρώπους που ακούνε έναν άλλον άνθρωπο! Μαγικό.
Έχεις δεχτεί ποτέ λογοκρισία για όλα αυτά που λες; Σου γράφουν μηνύματα οι haters; Γίνονται ακόμη και… έξαλλοι μαζί σου;
(Γελάει) Εννοείται πως έχω haters – σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει! Αλλά, αλήθεια, αποτελούν μια ανθυπομειοψηφία. Έχω ολόκληρο κεφάλαιο στην παράσταση γι’ αυτό. Δεν μπορώ να πω πολλά!
Σε απειλούν κάποιοι;
Απειλές, ναι, δέχτηκα δυο φορές για το ίδιο θέμα. Για μήνυση. Τους μίλησα και στο τέλος του διαλόγου απέσυραν την απειλή. Ίσως επιστρέψουν…
Αλήθεια, πόσο ασχολείσαι εσύ με όλα αυτά; Σε αγγίζουν μέσα σου, σου χαλούν τη διάθεση; Ή, ακόμη περισσότερο, υπήρξε κάποια στιγμή που να φοβήθηκες κιόλας;
Με απασχολούν και ασχολούμαι! Απαντώ κάθε μέρα σε εκατοντάδες ανθρώπους που μου εμπιστεύονται πολλά σημαντικά της ζωής τους… Εννοείται, επίσης, ότι φοβήθηκα κάποια στιγμή, κάποια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, αλλά, ναι, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και οι ζωές τους. Όχι κουτσομπολίστικα… Καθόλου συγκεκριμένα… Αλλά ουσιαστικά φιλοσοφικά… Γιατί χωρίζουν, γιατί δε φεύγουν, γιατί δεν κάνουν θεραπείες, γιατί δε μιλάνε… Και μετά τα κάνω βίντεο χιουμοριστικά, γιατί το αστείο είναι μεγάλη πλατφόρμα μετάδοσης τεράστιων αληθειών…
Το χιούμορ «έσωσε» κι εσένα από δικές σου δυσκολίες ζωής;
Δυστυχώς, το χιούμορ δεν μ’ έσωσε ποτέ από τίποτα. Κάτι κακό ή δύσκολο γίνεται χιούμορ όταν παρέρχεται μόνο. Δεν έχω καταφέρει να νικήσω μια δύσκολη στιγμή με χιούμορ.
Πού βρίσκεις τα θέματα τα οποία αναλύεις στο YouTube, Σοφία; Σε βοηθούν οι φίλοι σου; Ρωτάς τον κόσμο στο δρόμο;
Τα βρίσκω… Απ’ το κεφάλι μου καταρχάς! Και μετά, καμιά φορά, κάνω και στο Instagram ερωτήσεις και εμπνέομαι από αυτές, γιατί είναι σα να μιλάω με τον κόσμο. Κατά βάση όμως, είναι η ζωή μου η βάση, τα γκομενικά των φίλων, η παρατήρηση, η 24ωρη παρατήρηση της ζωής των ανθρώπων! Σαν ντετεκτιβικό ακούστηκε αυτο! (γελάει).
Τι απαντάς σε κάποιους που μπορεί να πουν: «Μα, αυτή η Μουτίδου, έχει γνώμη και άποψη για όλα πια;»;
Ομολογώ, ότι πρώτη φορά το άκουσα αυτό από σένα! Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά δε μου το ‘χει πει ή γράψει ποτέ κανείς.
Αλήθεια λες τώρα;
Περίεργο ε; Αλλά αφού το ακούω από σένα, θα απαντούσα το εξής: Ότι όλοι έχουμε άποψη για όλα, απλά εγώ τη δημοσιοποιώ!
Ποτέ δεν σκέφτηκες «ας μην αντιδράσω επειδή είμαι δημόσιο πρόσωπο και τι θα πει ο κόσμος»;
Όχι, δεν έχω καταφέρει να το πω ακόμα αυτό. Και έχω βρει και το λόγο. Το να τοποθετείται ή να μιλάει κάποιος είναι μια ιδιότητα που ή την έχει ή δεν την έχει. Εγώ μιλούσα πολύ πριν γίνω «δημόσιο πρόσωπο», απλά τώρα φαίνεται! Γι’ αυτό άλλωστε -μάλλον!- έχω και τον τομέα «Open your mouth». Για παρότρυνση σε λόγο. Είτε δημόσια είτε ιδιωτικά… Και βασικά αυτό που καίει είναι το «ιδιωτικά».
Εσύ, προσωπικά, μεγάλωσες με το «σύνδρομο» τού «τι θα πει ο κόσμος»;
Όχι, όχι! Είχα μια πολύ ανοιχτή μαμά αλλά και έναν πολύ αυστηρό, κλειστό και μισάνθρωπο μπαμπά που, παρά αυτές τις ιδιότητές του, δεν με απέτρεψε επιτακτικά από τίποτα… Απλά απορούσε πάντα σε ποιον έμοιασα! Στο κομματικό φοβόταν και μου ‘λεγε πάντα: «Αν είσαι αριστερή, θα χεις πάντα έναν λεκέ!». Αλλά όχι σε στυλ αποτροπής.
Σ’ έχω ακούσει να λες, σε συνέντευξη σου, ότι η μαμά σου ήταν Πόντια και πως οι Πόντιες μητέρες είναι πολύ διαφορετικές. Δηλαδή, έχουν άλλη νοοτροπία;
Οι Πόντιες μαμάδες είναι πάνω κάτω ίδιες. Και οι μαμάδες, γενικότερα, αλλά οι Πόντιες είναι σαν «μεταπτυχιακό μαμάς»: Καθαριότητα, τάξη, υστερία, φόβοι, υπερπροστασία, εμφύτευση όλων των βασικών αρχών για μια σίγουρη ζωή με πανικούς! Αλλά και άπειρα θετικά: Σιγουριά στον εαυτό μου, πίστη στην ελευθερία μου, επαγγελματική αποκατάσταση, και κανένα κλασσικό πρότυπο τύπου «παντρέψου, κάνε παιδιά» κ.λπ… «Να ‘χεις δουλειά», μου ‘λεγε, «ένα αυτοκίνητο να πετάς την τσάντα σου μέσα και παιδί κάνεις αν θες και χωρίς σχέση…». Πολύ μπροστά. Άγρια μπροστά. Και ήταν μια αγράμματη νοικοκυρά.
Εσύ, με την σειρά σου, τα μεταφέρεις αυτά στην κόρη σου, τη Δήμητρα;
Πολλά της μαμάς μου μεταφέρω στη Δήμητρα και άπειρα όχι. Είχε πολλά καταπιεστικά στοιχεία που, ευτυχώς, δεν αφομοίωσα. Θαρρώ πως έχω κάνει άλματα ως επόμενη γενιά της. Με αγώνα πολύ και ψυχανάλυση και χάπια.
Αλλάζω θέμα: Μπήκες στη διαδικασία ποτέ να τινάξεις μία δουλειά στον αέρα, επειδή ένιωσες αδικημένη εσύ προσωπικά ή άλλος συνάδελφός σου; Και σε ρωτάω, διότι αρκετοί ηθοποιοί φοβούνται ακόμα να μιλήσουν για άσχημα περιστατικά, μήπως χάσουν τη δουλειά τους. Εσύ δεν φοβήθηκες ποτέ;
Όταν με κράτησε κάτι σε δουλειά δεν ήταν ο φόβος. Και, ναι, έφυγα όταν καταπατήθηκαν βασικά εργασιακά δικαιώματά μου καθώς και άλλου συναδέλφου. Και είδα ότι όλα γίνονται. Και βρίσκεις άλλη δουλειά και ρυθμό βρίσκεις και νέες συνεργασίες υγιείς. Απλά είναι δύσκολο να τινάξεις τη σιγουριά και το οικείο από πάνω σου.
Εκτός από τη δουλειά, σου έχει κοστίσει, γενικά στη ζωή σου, το θάρρος της γνώμης σου; Έχασες φίλους, συντρόφους, σημαντικούς ανθρώπους από τη ζωή σου, μόνο και μόνο επειδή είπες όλα όσα πίστευες;
Ούτε συντρόφους, ούτε σημαντικούς ανθρώπους έχασα επειδή είπα αυτά που πίστευα. Έχασα ανθρώπους από θάνατο, και ανθρώπους εν ζωή που δεν τους έχασα ουσιαστικά, αλλά τους έβγαλα από τη ζωή μου. Κι όχι επειδή τους είπα την αλήθεια. Αλλά επειδή την είπα σε μένα!
Πιστεύεις ότι κάποιοι από τους συναδέλφους σου που καταγγέλθηκαν για τα θέματα που είδαν το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους μήνες, θα επιστρέψουν στο θέατρο σε μερικά χρόνια;
Ναι, μπορεί και να επιστρέψουν. Κάποιοι, σε πολλά χρόνια… Αλλά το βασικό δεν είναι αυτό, αλλά ότι δεν βγήκαν όλοι στη φόρα. Κάποιοι φρόντισαν πολύ για τη μη έκθεσή τους. Και κάποιοι, βέβαια, συνεχίζουν φαντάζομαι ανενόχλητοι.
Η τύχη, η μοίρα ή η δουλειά σε έκαναν να φτάσεις εκεί που έφτασες επαγγελματικά, αλλά και ως άνθρωπος, Σοφία;
Είναι πολλά: Πάθος πολύ, ζήλος για το θέατρο, τύχη, πολλή δουλειά, αγόγγυστα και με τρέλα. Αλλά το βασικότερο πιστεύω ήταν η έλλειψη οποιουδήποτε στόχου. Δεν με κατέβαλλε ποτέ κάποιο άγχος για καριέρα, ρόλους ή διάκριση. Προχωρούσα σταθερά με γνώμονα τι μ’ άρεσε.
Τελικά, κατάφερες να φτιάχνεις καλύτερο παστίτσιο και ντολμαδάκια γιαλαντζί από εκείνα της μαμάς σου;
(Γελάει) Καλύτερα; Όχι! Ποτέ των ποτών! Πολύ καλά είναι, αλλά σαν της μαμάς μου, νομίζω, όχι… Άλλωστε, το παρελθόν, λένε, παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα… Μπορεί και να ‘ναι, αλλά εγώ εκείνα θυμάμαι…
Info:
Το stand up comedy της Σοφίας Μουτίδου «Το ασήκωτο βάρος της Ελλάδας» θα παρουσιαστεί την 1η Οκτωβρίου στη Σχολή Τυφλών, στη Λευκωσία, στις 2 Οκτωβρίου στο Παττίχειο Αμφιθέατρο Λάρνακας και στις 3 Οκτωβρίου στο Παττίχειο Θέατρο Λεμεσού. Για κρατήσεις: www.soldoutticketbox.com.
