Με αφορμή την πολυσυζητημένη επιστροφή του «Καφέ της Χαράς» τη νέα τηλεοπτική σεζόν, συναντήσαμε την αγαπημένη μας Ελληνίδα ηθοποιό, η οποία αναφέρεται, πρώτη φορά, σε άγνωστα περιστατικά της ζωής της.
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
Συναντιόμαστε στο πάρκο της Νέας Σμύρνης. Η Τζόυς, ντυμένη χαλαρά, με μία φόρμα και ένα λευκό κοντομάνικο, συνοδευόμενη από τον σκύλο της, πέφτει στην αγκαλιά μου με το που με βλέπει. «Πάμε να πιούμε κάτι παγωμένο;», με ρωτάει. «Το καλοκαίρι το σιχαίνομαι σαν τα κρίματά μου!», μου λέει γελώντας, πίνοντας την πρώτη γουλιά από τη μαργαρίτα της. «Αν μπορούσα να το διαγράψω, ως εποχή, να το πηδούσαμε και να πηγαίναμε απ’ ευθείας στο φθινόπωρο, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Δεν αντέχω, παιδί μου, τη ζέστη! Θα ήθελα να ζω στο Ροβανιέμι! Όταν ιδρώνω και το κεφάλι μου γίνεται μούσκεμα, όταν κολλάνε τα μαλλιά μου, το δέρμα μου, νιώθω αναξιοπρεπής. Είμαι σαν σφουγγαρόπανο! Ενώ μου αρέσει η θάλασσα, τώρα πια τη βαριέμαι. Διακοπές, εδώ, στην εξωτική Νέα Σμύρνη. Εγώ δεν είμαι κορίτσι της Μυκόνου και των κοσμικών. Για το καλοκαίρι, ψηφίζω την Αθήνα! Εδώ είναι το “χωριό” μου».
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΕ
«Γεννήθηκα στον Καναδά, όμως, όταν με έκαναν οι γονείς μου ήρθαν αμέσως εδώ, στη Νέα Σμύρνη. Η μητέρα μου ασχολιόταν με τα οικιακά και ο πατέρας μου ήταν αντιπρόσωπος σε μία εταιρία κλωστοϋφαντουργίας. Ήταν μία οικογένεια αστών. Ελληνάρες, όμως, ε; Όχι αστεία. Δεν ήθελαν το παιδί τους να μεγαλώσει στον Καναδά και στα 16 να φύγει από το σπίτι, όπως έκαναν εκεί. Ήθελαν τις παραδόσεις. Εγώ έφυγα από το σπίτι, οριστικά, στα 27 μου. Όταν ήμουν 17 και έβγαινα έξω, με έπαιρναν 40 τηλέφωνα για να δουν πού βρίσκομαι. Ήταν καταδυναστευτικοί, αλλά και δημοκράτες. Μέχρι τότε, όμως, εγώ ήμουν ένα ήρεμο κοριτσάκι, χαμηλών τόνων, εξαιρετικά ντροπαλό. Η ντροπή που ένιωθα, δεν υπήρχε… Πού να τολμήσω να πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός; Είσαι τρελός, καλέ; Το ψώνιο, εντάξει, πάντα το είχα, αλλά ως εκεί. Δεν το έλεγα παραέξω. Έζησα στη Νέα Σμύρνη, το ωραιότερο προάστειο του κόσμου. Όταν ήμουν μικρή, η γειτονιά μας είχε μόνο μονοκατοικίες και ήταν τίγκα στο πράσινο. Τώρα, άστα… Και πάλι είναι ωραία όμως. Είχα παρέες, έπαιζα με τα παιδιά στη γειτονιά, όμως, ήμουν κλειστό παιδί. Καμία σχέση με αυτό που βλέπεις σήμερα. Και τώρα είμαι εσωστρεφής, αλλά όχι τόσο. Στο σχολείο ήμουν ή του ύψους ή του βάθους. Δηλαδή έκθεση, αρχαία, κείμενα είχα 19 και φυσικοχημείες ήμουν πάτος. “Τούβλο”. Κάτω από τη βάση! Ήμουν σνομπ, ρε συ – αν κάτι δεν το καταλάβαινα, έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν με ενδιέφερε και δεν ασχολιόμουν καθόλου. Τελείωσα το σχολείο και ήθελα να πιάσω δουλειά και όχι, για άλλο λόγο, αλλά για να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά».
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΣΘΟΣ
«Στα 18-19 μου έπιασα την πρώτη μου δουλειά – όχι στο θέατρο. Ακόμη δεν είχα πει τι ήθελα να κάνω σε κανέναν. Ήμουν γραμματεύς και ιδιαιτέρα, σε έναν κοντινό μας συγγενή, που είχε γραφείο. Έπαιρνα τότε 15.000 δραχμές τον μήνα. Ήταν λεφτά, όχι αστεία. Σκέψου ότι ντυνόμουν με ρούχα του Billy Bo. Τα είχαμε τότε τα λεφτάκια, τι μας πέρασες; (γελάει!). Όπως σου είπα, όμως, η ψωνάρα που είχα με το θέατρο -ήθελα να σπουδάσω θεατρολογία- με έτρωγε. Μου άρεσε και η σκηνοθεσία, όμως, πιο πολύ με τα θεωρητικά ήθελα να ασχοληθώ. Δεν ήμουν παιδί του κινηματογράφου, δεν μεγάλωσα, για παράδειγμα, όπως άλλα παιδιά με ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Καμία σχέση! Στα 22 μου, λοιπόν, πήγα στο “Εθνικό Θέατρο” και ήμουν σίγουρη ότι θα πατώσω. Με πήραν, όμως, κι έτσι ξεκίνησα. Η πρώτη μου παράσταση, ήταν στο θερινό θέατρο “Λαμπέτη” με την επιθεώρηση “Έλα Βουλή στον τόπο σου!”. Έτσι ωραία και κουλτουριάρικα άρχισα… (γελάμε). Εγώ, μέχρι τότε, ονειρευόμουν ότι θα κάνω καριέρα στις Αμερικές! Ότι θα σπούδαζα θεατρολογία και σκηνοθεσία. Τελικά, αλλού με πήγε η ζωή…».
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΤΖΟΥΣ
«Ο Δαλιανίδης μπήκε σχεδόν αμέσως στη ζωή μου. Μετά την πρώτη μου παράσταση, τον επόμενο χρόνο ήμουν στο “Θέατρο Περοκέ”. Εκεί με είδε κι αφού έκανα τη γύρα μου στα ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ε, με πήρε για το “Ρετιρέ”. Στην αρχή, οι γονείς μου, όταν τους είπα ότι “τελείωσε, φεύγω από το γραφείο και γίνομαι ηθοποιός”, έπαθαν έναν ντουβρουτζά, αλλά συνήλθαν γρήγορα. Δεν ήθελαν να χάσω το μόνιμο και το σίγουρο. Όταν με πήρε ο Δαλιανίδης στο “Ρετιρέ”, άρχισαν όλα. Ήρθε μεγάλη επιτυχία. Δεν ψωνίστηκα ακριβώς, ίσως για λίγο μόνο. Μια φορά πρέπει να είχα απαντήσει σε έναν δημοσιογράφο με λίγο ύφος και μετά το μετάνιωσα. Αυτή η δουλειά, έχει την εξής μαλακία: Πριν γίνεις γνωστός, κάνεις το παν για να σε αναγνωρίσουν και, όταν σε μάθουν, φοράς μαύρα γυαλιά για να περνάς απαρατήρητος! Τι λες, κυρία μου; (γελάει). Προσγειώθηκα αμέσως! Ο Δαλιανίδης ήταν τεράστιος δάσκαλος, φίλος και σαν πατέρας μας. Ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου και, ταυτόχρονα, ένας δικτάτορας, ένας δυνάστης. Δικαίως! Διοικούσε όλη τη “Φίνος Φιλμς” τότε και είχε δουλέψει με τα μεγαλύτερα ονόματα στην Ελλάδα. Τεράστιες επιτυχίες. Πολύ δύσκολος άνθρωπος, εξαιρετικά ιδιότροπος, αλλά κι εγώ έτρεμα σαν το ψάρι από το άγχος μου. Εμένα μού έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία. Ίσως επειδή ήμουν μικρή και μαγκωμένη; Δεν ξέρω. Τα βράδια βγαίναμε με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο, την Έλντα Πανοπούλου και τον Δαλιανίδη για φαγητό. Ήταν η ψυχή της παρέας, γινόταν κολλητός σου. Το πρωί, όμως, στο γύρισμα, μεταμορφωνόταν σε δυνάστη. Δεν μάσαγε πουθενά. Εμένα με άφηνε να λέω και δυο ατάκες δικές μου, έτσι επειδή με θεωρούσε προχώ… Το “Ρετιρέ” θα συνεχιζόταν, αλλά ζήτησαν αύξηση οι πρωταγωνιστές. Δεν πέρασε η αύξηση και ένα από τα ωραιότερα σίριαλ καταποντίστηκε και σταμάτησε. Βέβαια, συγκριτικά με άλλα σίριαλ που παιζόντουσαν, εμείς στο “Ρετιρέ” ήμασταν χαμηλόμισθοι. Για την ακρίβεια ήμασταν πολύ κακοπληρωμένοι! Και με το ίδιο μπάτζετ, έκαναν τους “Μικρομεσαίους”. Αλλά, κρατήσαμε επαφή με τον Δαλιανίδη, δεν χαθήκαμε. Ήταν σπουδαίος δάσκαλος και ήμουν τυχερή που βρέθηκε στον δρόμο μου. Άκου κάτι, στο “Ρετιρέ”, δεν μου άρεσα, δεν ήμουν καλή. Και οι γονείς μου, νομίζω το ίδιο θα σου έλεγαν. Δεν μου το είπαν ποτέ, αλλά θεωρώ ότι δεν τους άρεσα. Ήταν η αρχή μου και δεν ήμουν καλή».
Ο ΧΑΡΗΣ ΡΩΜΑΣ, ΟΙ «ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΝ»
ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΠΟΤΕ
«Όταν τελείωσε το “Ρετιρέ”, συναντήθηκα μία μέρα με την Άννα Χατζησοφιά που ήταν φίλη μου πολλά χρόνια. Μου λέει “γράφω ένα σίριαλ με τον Χάρη Ρώμα”. “Με ποιον;” της λέω. “Αυτός είναι πολύ ξινός, απόμακρος και σνομπ” – έμεινε η γυναίκα. “Κάτσε, ρε παιδί μου, διάβασε πρώτα το κείμενο, έλα να γνωριστείς με τον Χάρη και μετά βλέπουμε”. Κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι του Ρώμα, στο Κολωνάκι, στην οδό Αλωπεκής. Πήγα με αρνητική διάθεση απέναντί του, αλλά στο πρώτο τέταρτο, ήμουν κάτω από τον καναπέ του και κλαίγαμε μαζί απ’ τα γέλια. Κολλήσαμε με τη μία. Αυτό ήταν! Από τότε είμαστε κώλος και βρακί. Μου πρότεινε τους “Μεν και τους Δεν”. Είχαν γυριστεί μάλιστα ήδη κάποια επεισόδια, στον ΑΝΤ1, αλλά χωρίς εμένα και τον Στέλιο Μάινα. Το ζεύγος “Σταμάτη”, υποδύονταν τότε ο Χρήστος Ευθυμίου και η Κατερίνα Πετούση. Τελικά, τα πλάνα άλλαξαν, πέρασα οντισιόν και το τελικό καστ ήμασταν: ο Ρώμας, η Άννα Κουρή, ο Στέλιος Μάινας κι εγώ. Τότε ήταν άλλες εποχές, υπήρχε προσοχή και ποιότητα στα σίριαλ. Είχες χρόνο για πρόβα, για ρούχα, για ντεκόρ, υπήρχε η πολυτέλεια του “δεν ήταν καλό, να το ξανακάνουμε!”. Τώρα πια βλέπω επεισόδια σε κάποια σίριαλ, που είναι κακοφωτισμένα, ηθοποιούς να κάνουν σαρδάμ και να περνάνε στην κάμερα, είναι άρπα κόλλα. Αυτά δεν περνούσαν τότε. Περάσαμε μαγικά στους “Μεν και Δεν”. Μοναδικά! Γίναμε παρέα και δεν χαθήκαμε ούτε όταν τελείωσε η δουλειά αυτή. Αφού να φανταστείς, επί πολλά χρόνια, βρισκόμασταν όλοι μαζί και, ήταν έθιμο πια, να κάνουμε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς, στο σπίτι του Μάινα».
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ «ΚΑΦΕ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ»
«Δεν μπορώ να σου πω πολλά, ξέρω ότι θα το πάμε ξανά το “Καφέ της Χαράς”. Έχω καεί τόσες πολλές φορές στη ζωή μου που, δεν ανακοινώνω τίποτα, αν δεν μου πουν “τη Δευτέρα έχεις γύρισμα”. Άσε, μη γρουσουζεύουμε. Θα γίνει πιστεύω. Η Σταυρούλα, 13 χρόνια μετά, δεν θα έχει καμία σχέση με το πώς την αφήσατε. Θα είναι, ίσως, ο πιο ανατρεπτικός ρόλος. Έχει φύγει πολλά βήματα μπροστά. Ο ρόλος της θα είναι η μεγάλη έκπληξη του πρώτου επεισοδίου. Ήμουν από την αρχή πολύ υπέρ του να επιστρέψει το “Καφέ”. Γιατί όχι; Και στην Αμερική υπάρχει τάση να γίνονται τα σίκουελ των παλιών σειρών. Φυσικά κι έπρεπε να ξαναγίνει! Ο Χάρης Ρώμας και η Άννα Χατζησοφιά, έχουν πράγματα να πουν. Και δεν είναι εύκολο σίριαλ, να ξέρεις. Έχει εξωτερικά γυρίσματα, δρόμους και αποστάσεις. Από το κέντρο στο Λαύριο, από το Λαύριο στην Κερατέα, στο Άργος. Ήμουν σαν τον γύφτο, με μία τσάντα στο χέρι και δρόμο… Από το “Καφέ” δεν κακοπληρώθηκα, αλλά δεν έβγαλα και τα τρελά λεφτά. Όταν σε ένα σίριαλ, παίζουν 30 ονόματα μεγάλα, δεν μπορείς να απαιτήσεις πολλά. Σε ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και κοιτάζεις άλλα πράγματα».
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΟΙ… ΚΑΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ.
«Έχω ζήσει αξιοπρεπώς, έχω πληρώσει τις υποχρεώσεις μου, αλλά πολλά χρήματα δεν έβγαλα ποτέ. Υπήρχαν! Εγώ δεν τα πήρα ποτέ! (γελάει). Τα κασέ του τύπου 10.000 ευρώ το επεισόδιο, δεν τα πήρα ποτέ. Μωρέ, ξέρεις κάτι; Είμαι βλάκας με τα λεφτά. Δεν υπάρχει χειρότερος μάνατζερ στον κόσμο από εμένα. Αλλά δεν καβατζώθηκα ποτέ. Αν με φωνάξεις και μου πεις “Τζόυς μου, θα πάρεις τόσα”, θα σου πω “α, εντάξει, μια χαρά”. Δεν το έχω, παιδί μου, με τις συμφωνίες. Για να μη σου πω ότι μου έχει συμβεί άπειρες φορές, άλλα να συμφωνήσω κι άλλα τελικά να ισχύσουν. Κι όταν πήγα και είπα “συγγνώμη κιόλας, αλλά δεν είχαμε συμφωνήσει αυτό το ποσό…”, εκείνοι με έβγαζαν τρελή και μου απαντούσαν “μα, τι λες τώρα; Αυτά είχαμε πει, εσύ δε θυμάσαι!”. Και είχα και μάρτυρες. Τελοσπάντων! Είμαι χαζή με τα οικονομικά μου και άμεσα εκμεταλλεύσιμη. Με έχουν εκμεταλλευτεί στο φουλ. Σε δουλειές, διάφοροι φίλοι που άνοιγα την τσέπη και τελικά ήταν δανεικά κι αγύριστα. Πλέον, ένα πράγμα έχω καταλάβει στη ζωή μου. Άπαξ και δανείσεις λεφτά, ξέχνα τα. Μην τα περιμένεις! Κατά τ’ άλλα, δεν είμαι πολύ σπάταλη για μένα. Δεν ξοδεύω σε κρέμες, καλλυντικά, ρούχα και μαλακίες. Να, κοίτα με, με μία φόρμα κυκλοφορώ…».
Η ΤΖΟΥΣ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ
«Ο έρωτας… Άλλο μεγάλο και αμαρτωλό κεφάλαιο στη ζωή μου. Κάποτε δεν μπορούσα, αν δεν υπήρχε ο έρωτας. Το ζούσα στο έπακρο, στο φουλ και πολύ έντονα. Γινόμουν ένα με το πάτωμα. Στις σχέσεις μου, έμενα μέχρι τέλους, το προσπαθούσα όσο δεν πήγαινε. Ρεζίλι γινόμουν, παιδί μου. Σκέψου ότι με χώριζαν, δεν τους χώριζα εγώ. Εγώ το προσπαθούσα. Και μετά που καθάριζε το μυαλό, μούτζωνα τον εαυτό μου, που έπεσα χαμηλά. Πρόσεξε, όμως, κατινιές του τύπου ψάχνω ρούχα, κινητά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δεν έκανα ποτέ. Το θεωρώ φθηνό αυτό, θα ήμουν τσόλι αν το έκανα. Αλλά ήμουν drama queen. Βασικά, ξέρεις, ήμουν παθιασμένη κι έντονα μέσα σε όλο αυτό. Φυσικά, όμως, στο τέλος, έμενα μόνο με την ανάμνηση. Σήμερα, δεν μου λείπει καθόλου ο έρωτας. Απαπαπα. Μην με ανακατεύεις καθόλου. Καλά, αν ερχόταν μία καλή περίπτωση, έχει καλώς! Κι ας μην είναι και ψηλός. Αλλά ούτε και κοντός! (γελάμε). Έχω τα σκυλιά μου, τις γάτες μου, τους φίλους μου, που όλη την ημέρα έρχονται σπίτι, δεν μου λείπει κάτι. Είχα μια γεμάτη προσωπική ζωή, έκανα και σχέση 14 χρόνια. Τα έζησα όλα. Οικογένεια δεν έκανα μόνο, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, είμαι πλήρης μέσα μου…».
