Ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του -τιμώμενος και με το βραβείο «Δημήτρης Χορν»- και πρωταγωνιστής της σειράς «Το Κόκκινο Ποτάμι», είναι πιο ευαίσθητος και ρομαντικός από ό,τι φανταστήκαμε.
Από τoν Αλέξανδρο Πρίφτη
Φωτό: Μάριος Θεολόγης Math Studio
Συναντιόμαστε σε ένα από τα cafe του Θησείου. Κυριακή μεσημέρι, με αρκετή συννεφιά και κρύο – σε αντίθεση με το θερμό του βλέμμα και το πλατύ του χαμόγελο. Η πρώτη έκπληξη ήταν η συνδυασμένη χαρά με την ευγένειά του – δεν τον είχα για τόσο εκδηλωτικό. Στη συνέχεια της κουβέντας μας όμως, εκείνος μας εξέπληξε πολλές φορές. Κι ευτυχώς, ευχάριστα. Άλλωστε κι αυτό που βιώνει φέτος, είναι για εκείνον μία μεγάλη έκρηξη χαράς. «Αυτό που ζούμε φέτος στο “Κόκκινο Ποτάμι” είναι κάτι το μοναδικό. Μία υπέροχη εμπειρία, που συμβαίνει μόνο μία φορά στη ζωή κάποιου – και αν… Νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά που συνεργάζομαι με τον Μανούσο Μανουσάκη. Μεγάλος δάσκαλος και πάνω απ’ όλα, μεγάλος άνθρωπος! Νιώθω πραγματικά ευγνώμων», λέει ο Αργύρης.
Πώς διαχειρίζεσαι την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα;
Για μένα, η επιτυχία είναι αποτέλεσμα ισορροπιών. Η πραγματική επιτυχία δεν έχει να κάνει με την καριέρα, ούτε με την αποδοχή, αλλά με το πώς νιώθουμε εμείς μέσα σε αυτό. Πώς αισθανόμαστε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όλα έρχονται και παρέρχονται.
Πώς νιώθεις όταν σε σταματάνε στον δρόμο;
Με συγκινεί που ο κόσμος μιλά με εγκάρδιο τρόπο για τη δουλειά. Αυτός είναι και ο στόχος της δουλειάς μας: να μιλάμε στην καρδιά του θεατή, όχι να δημιουργούμε εντυπώσεις. Όπως λέει και ο κ. Μανουσάκης: η δουλειά μας είναι σπουδαία, όχι εμείς! Και στο τέλος, το θέμα δεν είναι να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο, αλλά να αναγνωρίζουν την ψυχή σου.
Ασχολείσαι με την τηλεθέαση;
Φέτος έμαθα τι σημαίνει «νούμερα». Είναι κι αυτό ένα από τα κομμάτια της δουλειάς μας. Είναι θαύμα αυτό που συμβαίνει από την πρώτη προβολή, μέχρι σήμερα – και φανταστείτε ότι λείπει και ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικής τηλεθέασης. Τα νούμερα τηλεθέασης, άλλωστε, είναι κάτι το ενδεικτικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ποσοστά αφορούν τα αστικά κέντρα μόνο. Δηλαδή, δεν συμπεριλαμβάνονται οι προβολές στο διαδίκτυο, η βόρεια Ελλάδα και οι προβολές στο εξωτερικό. Λαμβάνουμε μηνύματα από την Αυστραλία, από όλη την Ευρώπη, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Η αγάπη του κόσμου δεν μετριέται σε ποσοστά.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου, άνθρωπο της εποχής σου; Ασχολείσαι με τα social media, με την εικόνα σου;
Μ’ αρέσει να είμαι στο κέντρο μου, στον τόπο και στον χρόνο μου. Παρόλο που το παρόν μας φαίνεται δυσβάσταχτο, εμένα με ξεκουράζει. Τα social media είναι μία προέκταση της εποχής που τώρα έχει τα ηνία. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα εργαλείο που ο καθένας το χρησιμοποιεί κατά βούληση. Ο καθένας έχει βρει τον δικό του τρόπο που δίνεται σε αυτό ή που να γδύνεται γι’ αυτό. Από τα like και τα «love» στο Instagram, προτιμώ την «εκτίμηση» στη ζωή.
Πιστεύεις ότι με το διαδίκτυο και τα social, χάθηκε εντελώς ο ρομαντισμός;
Καταρχάς, ας αρχίσουμε από αυτό: «Τι είναι ο ρομαντισμός;». Όχι τι εντύπωση έχουμε γι’ αυτόν… Αλλά τι γνωρίζουμε πραγματικά γι’ αυτόν; Ο ρομαντισμός είναι κάτι πολύ σκληρό. Δεν είναι ραβασάκια ονειροπαρμένων. Είναι μια σκληρή εποχή, με πόλεμο, αίμα και λάσπη. Οι άνθρωποι εξέφραζαν προκλητικά τη δύναμη της συγκίνησης, μέσω της Τέχνης! Γονιμοποίησαν τη λογική το συναίσθημα και τη φιλοσοφία, δηλαδή την αρμονία και την εξέλιξη του πνεύματος. Τι σχέση έχει η σημερινή εποχή με αυτό; Καμία! Εμείς βιώνουμε τη διαφθορά του πνεύματος ή μάλλον τη σήψη του… Όλα σημαίνουν πια κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Τα ’χουμε μπερδέψει και εκφυλίσει όλα… Την ομορφιά με τον ναρκισσισμό. Τον πόθο με το «πρόστυχο». Την «αγνότητα» με το «έκφυλο». Την «ειλικρίνεια» με την «αγένεια». Τη «νοημοσύνη» με τη «διαστροφή». Η γη έγινε επίπεδη ξανά! Και ο πόλεμος βραβεύεται με Νόμπελ Ειρήνης. Τα social media είναι πανανθρώπινο πείραμα, που ακόμα δεν έχουμε δει το πραγματικό του πρόσωπο.
Όταν πήρες το βραβείο «Δημήτρης Χορν» μίλησες για την ανάγκη να αλλάξει με έναν τρόπο ο κόσμος. Προς ποια κατεύθυνση θα ήθελες να αλλάξει ο κόσμος;
Να βελτιωθεί, εννοώ. Το θέμα δεν είναι η αλλαγή, αλλά η βελτίωση. Και ο Χίτλερ, να αλλάξει τον κόσμο ήθελε… Η αλλαγή που όλοι πρέπει να επιθυμούμε, έχει να κάνει με τη σύμπνοια, την αποδοχή, την κατανόηση και με τον σεβασμό προς τον άλλον. Αυτές οι «αρετές» θα μας κάνανε ακαταμάχητους και ευτυχισμένους. Αυτό, για μένα, είναι επαναστατικό για την εποχή μας.
Έχεις υπάρξει επαναστάτης στη ζωή σου; Έστω και στιγμιαία;
Δεν ξέρω… Ο καθένας οφείλει να επαναστατεί μέσα του! Δεν ξέρω, αλήθεια… Ίσως το να μπορείς να «αισθάνεσαι» και να «νιώθεις» μέσα σε μια εποχή απάθειας, ίσως αυτό να μας κάνει επαναστάτες.
Ο έρωτας είναι μία επανάσταση;
Ναι, σίγουρα!
Τι διάσταση έχει στη ζωή σου; Δίνεις χώρο στον έρωτα;
Μάλλον γεννήθηκα ερωτευμένος… Για μένα, έρωτας είναι η ανάγκη τού να γνωρίσεις τον εαυτό σου, στην καλύτερη εκδοχή του, μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Ο έρωτας σού μαθαίνει να σέβεσαι, να θαυμάζεις, να παραδίνεσαι.
Αυτό σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο;
Η ολοκλήρωση έρχεται μέσα από τη συμπόρευση και τη συνεχόμενη εξέλιξη. Ναι, αυτό πιστεύω πως με ολοκληρώνει: η συνεχόμενη εξέλιξη η οποία όμως, πρόσεξε, δεν προσβάλλει ποτέ τον άλλον άνθρωπο, αλλά ούτε και τον εαυτό μας.
Τον έρωτα τον τοποθετείς σε πρώτη προτεραιότητα; Πιο πάνω κι από τα επαγγελματικά σου;
Ο έρωτας με ρίχνει στην ίδια τη δουλειά, σε αυτές τις τολμηρές εκστρατείες. Στη τέχνη μας μαθαίνουμε πώς γίνεται η ζωή γιορτή! Ο έρωτας επίσης είναι και το μοναδικό πράγμα, η μόνη αιτία, που θα με έκανε να τα παρατήσω όλα. Θα παρατούσα τα πάντα για τον έρωτα. Γιατί όχι; (γελάμε).
Με αυτά τα πιστεύω, εξακολουθείς να νιώθεις 30άρης της εποχής σου; Είναι σπάνιο αυτό που λες…
Μα, γιατί; Ο Χάρι εγκατέλειψε ολόκληρο βασίλειο της Αγγλίας για έναν έρωτα και δεν θα τα άφηνα εγώ; (γελά). Θα έλεγα ότι είμαστε όλοι συντονισμένοι στη σωστή εποχή. Είναι πολύ όμορφο και πολύ αγνό να βλέπεις τον πρίγκιπα του μεγαλύτερου βασιλείου στον κόσμο, να τα παρατάει όλα και να ακολουθεί τον έρωτά του σε μία άλλη χώρα. Συγκινητικό είναι. Ακόμα κι αν στο τέλος η ιστορία γράψει ότι «κακώς έκανε, δεν άξιζε τον κόπο». Σημασία έχει πώς φερόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Έχει να κάνει με τι θυσίες επιλέγουμε να κάνουμε. Αυτό μας ορίζει τελικά.
Τον εαυτό σου τον βλέπεις στο μέλλον οικογενειάρχη; Παντρεμένο, για παράδειγμα, με παιδιά, να σε αποκαλούν «μπαμπά»;
Μπαμπά, ε; (γελά). Αν το θέλει κι ο θεός, που λένε…
Πιστεύεις; Είσαι θρήσκος;
Έχω πίστη!
Μοναχικότητα έχεις;
Μου αρέσουν οι άνθρωποι! Μ’ αρέσουν οι σκέψεις, οι διάλογοι, οι τρέλες και ό,τι κάνει τον άνθρωπο να ανοίγει την καρδιά του. Μαθαίνω πολλά από τον κόσμο. Ίσως γι’ αυτό κάνω κι αυτή τη δουλειά, για να είμαι σε συνεχή διάλογο με τους ανθρώπους. Αν θες να γνωρίσεις τον κόσμο πρέπει να ζεις μέσα σε αυτόν και να συνομιλείς μαζί του.
