Η Κίκα προτρέπει τον Κωνσταντίνο να απολαύσουν ένα παγωτό κι εκείνος ανταποκρίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη. Παρά την εμφανή κούρασή της -πριν από μερικές βδομάδες έγινε μαμά- χαίρεται που συναντά τον μικρό συμπρωταγωνιστή της στην ταινία «Boy on the bridge» και θυμούνται μαζί αξέχαστες στιγμές που βίωσαν στη διάρκεια των γυρισμάτων.
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Κίκα Γεωργίου
Πώς ήταν να βλέπεις την ταινία ολοκληρωμένη, έπειτα από δυο χρόνια;
Πάντοτε, είναι μια ευχάριστη έκπληξη να παρακολουθείς το τελικό αποτέλεσμα. Το περιμένεις με αγωνία, γιατί μέχρι τότε δεν έχεις πλήρη εικόνα. Παρακολουθώ αρκετές φορές τις ταινίες που συμμετέχω, καθώς ανακαλύπτω στοιχεία που είτε θέλω να διορθώσω, είτε ξαφνιάζομαι ευχάριστα όταν τα παρατηρώ. Αυτός είναι ένας τρόπος για να μαθαίνω και να εξελίσσομαι.
Τι έχεις κρατήσει από την περίοδο των γυρισμάτων;
Για μένα, το τεράστιο κέρδος απ’ αυτή την εμπειρία, είναι ότι είδα πώς είναι να φεύγει μια ομάδα ανθρώπων και να μετακομίζει σ’ ένα άλλο μέρος, μακριά από το σπίτι της, προκειμένου να ολοκληρώσει ένα έργο. Πόσο μάλλον, όταν αυτό το μέρος είναι ένα χωριό σαν τον Καλοπαναγιώτη, περιτριγυρισμένο από πράσινο. Παρόλο που ήταν καλοκαίρι, συνεχώς είχε δροσιά. Αναπνεύσαμε καθαρό αέρα. Ήταν λες και άλλαξε το σώμα μας, μακριά από τις ευθύνες της καθημερινότητας. Αυτή η αίσθηση μάς έφερε όλους πιο κοντά, ενώ οι ντόπιοι μάς πρόσφεραν απλόχερα τη φιλοξενία τους. Μάλιστα, τους ρωτούσαμε αν υπήρχαν διαθέσιμα οικόπεδα για να αγοράσουμε ή σπίτια για να μετακομίσουμε (γέλια).
Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο στους μικρούς συμπρωταγωνιστές σου, μιας και εκτός από τον Κωνσταντίνο, παίζει και ο συνομήλικος του, Γιώργος Δημητρίου;
Το ότι είναι φίλοι και στην πραγματικότητα, τους βοήθησε αφάνταστα. Είχαν μια αμεσότητα και μια πηγαία, ειλικρινή επικοινωνία. Παρόλο που είχαν από πριν αυτή τη σχέση, ήταν κάτι που έκτισαν παράλληλα, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη μας, Πέτρο Χαραλάμπους. Οι τρεις τους έκαναν πολλές πρόβες πριν τα γυρίσματα.
Αυτό είναι κάτι που εκτιμάς στους συνεργάτες σου, μιας κι εσύ προετοιμάζεσαι καλά για κάθε ρόλο;
Ο λόγος που το κάνω είναι επειδή θεωρώ πως δεν θα μπορέσω να αποδώσω. Υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί που δεν χρειάζονται προετοιμασία κι είναι υπέροχοι. Προσωπικά, χρειάζομαι πρόβες, αλλά δεν είναι κάτι που απαιτώ από τους άλλους. Για μένα, κάθε ρόλος είναι ένα καινούριο σύμπαν. Είναι ένας διαφορετικός χαρακτήρας και κάθε σκηνοθέτης έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Κι εγώ, έχω τόσα πολλά να ανακαλύψω.
Στην προκειμένη, υποδύεσαι ένα θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Αισθάνθηκες ευθύνη απέναντι στις γυναίκες, που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις στην πραγματικότητα;
Σαφώς. Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που επέλεξα τον συγκεκριμένο ρόλο. Συναντώ εδώ και χρόνια τέτοιες γυναίκες. Βρίσκονται στον δρόμο μου, χωρίς να το καταλάβω, γιατί δεν υπάρχει μόνο η σωματική βία, αλλά και η ψυχολογική.
Πολλές φορές, έχουμε την τάση να κρίνουμε με ευκολία τους άλλους. Από την επαφή που είχες μέσα από τον ρόλο, μπόρεσες να κατανοήσεις καλύτερα το γιατί μια γυναίκα μένει σε μια βίαιη σχέση;
Έχει αποδειχθεί πως οι γυναίκες, συνήθως, μένουν σε τέτοιου είδους σχέσεις. Κάτι που φαίνεται και από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, έναν όρο που προήλθε μετά τη ληστεία που έγινε σε μια τράπεζα το 1973, στη Σουηδία. Όταν οι όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από μια ληστεία σε τράπεζα, αρνήθηκαν καταθέσουν εναντίον των απαγωγέων τους, ενώ μάζεψαν χρήματα για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό τους αγώνα. Από μια φάση και μετά, χωρίς να το αντιληφθούν, μπήκαν στη διαδικασία να πιστεύουν πως η ζωή τους εξαρτιόταν από εκείνους τους ανθρώπους και αισθάνονταν ευγνωμοσύνη προς τα πρόσωπά τους. Κι αυτό γιατί για έξι μέρες, έπρεπε να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για να φάνε ή να πάνε τουαλέτα. Οπότε, φυσικά και μπορώ να κατανοήσω αυτές τις γυναίκες.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ακριβώς το αντίθετο από την Ειρήνη -την ηρωίδα της ταινίας- η οποία κουβαλάει ένα μυστικό που τη βαραίνει. Είσαι ευθύς άνθρωπος;
Ναι, απλώς μερικές φορές λειτουργώ ετεροχρονισμένα. Δεν προλαβαίνω πάντα να συνειδητοποιήσω αμέσως τι συμβαίνει και να το εκφράσω κατευθείαν. Κάτι που μπορεί να ταλαιπωρεί τους γύρω μου, αλλά κι εμένα την ίδια.
Ποια είναι τα επόμενα σου επαγγελματικά βήματα;
Σ’ ένα μήνα, θα πάω στη Σικελία για μια βδομάδα, προκειμένου να γυρίσω μια ταινία μικρού μήκους, με την Κύπρια σκηνοθέτη, Αλεξάνδρα Ματθαίου. Θα υποδύομαι την κόρη της Θέμις Μπαζάκα.
Συνειδητά απέχεις από την τηλεόραση, μιας και η τελευταία σου δουλειά ήταν πριν από έξι χρόνια;
Για να είμαι ειλικρινής, ναι. Θεωρώ πως η τηλεόραση είναι το πιο δυνατό μέσο που μπορεί να έχει στα χέρια του ένας δημιουργός, ο οποίος αισθάνεται ότι έχει κάτι σημαντικό να πει. Από τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωσή μου, προτιμώ να μην «μπω» στο σπίτι του άλλου. Θα ήθελα πολύ, όμως, να παίξω στην τηλεόραση και ανυπομονώ να πέσει στα χέρια μου ένα σενάριο που θα με αντιπροσωπεύει.
Παλαιότερα, μου είχες πει: «Η Κύπρος είναι ωραία για να μεγαλώνεις την οικογένειά σου». Αυτό σημαίνει ότι τώρα που έγινες μητέρα, θα είναι εδώ η βάση σου;
Έχω σκοπό να πηγαινοέρχομαι, γι’ αυτό διατηρώ το σπίτι μου στην Ελλάδα. Όχι, όμως, με τον ίδιο ρυθμό. Θα ήθελα για τα επόμενα χρόνια, να μένω σε κάθε χώρα για μερικούς μήνες. Όσο χρειάζεται, για να ολοκληρώσω ένα project.
Τελικά, η μητρότητα είναι όπως τη φανταζόσουν;
Πριν αποκτήσω τον γιο μου, τα έβλεπα όλα λίγο πιο ρομαντικά. Νόμιζα πως θα ήμουν όλη μέρα σπίτι με το μωρό και συνεχώς θα κάναμε αγκαλιές και φιλιά. Δεν είναι καθόλου έτσι. Ισχύει, όμως, αυτό που λένε ότι ξεχνάς πώς ήταν η ζωή σου προηγουμένως. Είναι τόσο τεράστιο αυτό που βιώνεις, που είναι λίγο αστείο να σκέφτεσαι το πριν!
Κωνσταντίνος Φαρμακάς
Πώς ήταν να βρίσκεσαι στην πρεμιέρα της ταινίας, στο Festival Du Grain A Demoudre, που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, τον περασμένο Οκτώβριο;
Παρακολουθώντας την ταινία, ήταν σαν να ζούσα ξανά την περίοδο των γυρισμάτων, που για μένα ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ήμουν λίγο ανήσυχος για το πώς θα την αντιμετώπιζε το κοινό, το οποίο αποτελείτο από περίπου 1000 παιδιά, ηλικίας από 14 μέχρι 18 ετών, μιας και προβλήθηκε στο πλαίσιο της ενότητας νεανικό κοινό.
Είχες μείνεις ξανά για τόσο μεγάλο διάστημα μακριά από τους δικούς σου;
Το πιο κοντινό ήταν όταν είχα πάει κατασκήνωση. Ήταν παιχνίδι. Σαν να συναντούσα καθημερινά μια παρέα φίλων. Χαιρόμουν που ήμουν εκεί και μάθαινα καλύτερα εκείνους τους ανθρώπους.
Θα πρέπει να ήταν περίεργο να σε σταματά ξαφνικά στον δρόμο ο Πέτρος Χαραλάμπους και να σου ζητά να παίξεις στην ταινία του.
Αρχικά, με ρώτησε «πόσο χρονών είμαι» και μετά «αν με ενδιέφερε να παίξω σε μια ταινία». Κι εγώ, διστακτικά, απάντησα «ναι».
Είχες σκεφτεί, μέχρι τότε, ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να γίνω ηθοποιός, παρόλο που είναι ένα επάγγελμα που θαυμάζω. Είμαι λάτρης του κινηματογράφου. Νομίζω ότι μου αρέσει να παρακολουθώ ταινίες, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, προετοιμαστήκαμε για δέκα μήνες με τον Γιώργο, υπό την καθοδήγηση του Πέτρου. Εκεί κατάλαβα πως είναι ένα απαιτητικό επάγγελμα. Πλέον, όμως, σκέφτομαι να ασχοληθώ με την υποκριτική.
Αισθάνεσαι άβολα που πλησιάζει η προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους και θα έχεις να αντιμετωπίσεις την καζούρα των φίλων σου;
Ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνουν κακοπροαίρετα. Στην αρχή, δεν τους ανέφερα πως συμμετείχα σε μια ταινία. Όταν το έμαθαν, έδειξαν να διακατέχονται από μια ευχάριστη ανυπομονησία. Ο λόγος που αισθάνομαι άβολα, είναι επειδή θέλω να τους αρέσει. Είμαι σίγουρος, όμως, πως θα τη δουν με χαρά.
Info: Η ταινία «Boy on the Bridge» (Αγόρι στη Γέφυρα) θα προβάλλεται από τις 11 Μαΐου, για δυο βδομάδες, στο K-Cineplex σε όλη την Κύπρο. Θα προηγηθεί η προβολή στις 9 Μαΐου, στο K-Cineplex Έγκωμης, για την οικονομική ενίσχυση του Αντικαρκινικού Συνδέσμου.
