Με ένα όνομα που θυμίζει ψευδώνυμο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό, ο Δούκας Χατζηδούκας είναι το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τα παπούτσια που έχουν λατρέψει οι γυναίκες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. «Είμαστε η μόνη ελληνική εταιρεία που έχουμε γίνει copy ως brand. Όχι μόνο τα παπούτσια, αλλά και το κουτί, οι σακούλες, όλα. Σαφώς δε μας κάνει καλό και είναι πολύ σοβαρό θέμα, αλλά όλη αυτή η διαδικασία δείχνει το μέγεθος της φίρμας Dukas και μας τοποθετεί στο ίδιο επίπεδο με τα διεθνώς αναγνωρισμένα brands». Παπούτσια του έχουν φορέσει η Λάνα ντελ Ρέι, σε φωτογράφιση του Μάριο Τεστίνο για την αγγλική «Vogue», και η Ριάνα. Την ίδια ακριβώς προσοχή λαμβάνουν όμως οι αναρίθμητες νύφες που επιλέγουν Dukas bridal παπούτσια, τα οποία δημιουργεί αλλά δε φωτογραφίζει ποτέ, για λόγους αρχής – όπως και τις ειδικές παραγγελίες. Να πούμε κι άλλα;
Της Μελίνας Κολιτσοπούλου
Πώς αποφάσισες να φτιάχνεις παπούτσια;
Ο παππούς μου από την πλευρά της μητέρας μου είχε μια μικρή σχέση με το αντικείμενο, αλλά όχι επίσημη. Οι γονείς του πατέρα μου, ο παππούς Δούκας και η γιαγιά Σουλτάνα, ήταν από την Πόλη, ασχολούνταν με το εμπόριο.
Οπότε, το όνομά σου δεν είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο.
Όχι, είναι αληθινό, το γράφει και η ταυτότητά μου. Υπάρχει και Άγιος στη Μυτιλήνη, ενώ στο Φανάρι υπάρχει ο Μύλος του Δούκα. Για να συνεχίσω, λοιπόν, στην εφηβεία μου ήμουν τρελό παιδί, έβλεπα MTV και ήθελα να γίνω ροκ σταρ. Η μητέρα μου είχε ιδιαίτερη παιδεία και αυστηρές αρχές. Με δεδομένο ότι ήμουν πολύ καλός μαθητής στο σχολείο, θεωρούσε αυτονόητο ότι θα σπουδάσω και θα κάνω όλα αυτά τα τετριμένα πράγματα, τα οποία δεν υποτιμώ, αλλά τα έβλεπα χωρίς ενδιαφέρον.
Στο μεταξύ, έκανες κάποια πιο πρακτική σκέψη για το μέλλον σου εκτός από το να γίνεις ροκ σταρ;
Μ’ άρεσε η μουσική και η εικόνα, έβλεπα τα κλιπ του Λένι Κράβιτζ που ήταν τότε ζευγάρι με τη Βανέσα Παραντί και με φανταζόμουν κάπως έτσι, πάνω σε μια σκηνή. Εκείνη την εποχή το σχολείο μου πήγε πενταήμερη εκδρομή στην Κύπρο και εγώ αντί για εκεί, βρέθηκα στην Αθήνα. Είχα γνωρίσει στη Μύκονο ένα καλοκαίρι τον τότε υπεύθυνο μόδας του «ΚΛΙΚ». Ήρθα, λοιπόν, στην Αθήνα και μ’ εκείνον ως σύνδεσμο συμμετείχα σ’ ένα θέμα του περιοδικού. Θυμάμαι ότι είχα πάει στη Φραγκοκλησιάς για να δώσω συνέντευξη στον Πέτρο Κωστόπουλο και τη Σοφία Κιντή. Είχα ζητήσει να μου φέρουν ρούχα από το «Sotris» και είχα φορέσει Dolce&Gabbana και Paul Smith. Σήμερα γελάω όταν βλέπω τη φωτογραφία. Είμαι 17 ετών και ντυμένος τόσο extreme και τόσο διαφορετικά από το σημερινό μου look. Αλλά από εκεί άρχισα να μπαίνω στο χώρο της μόδας.
Οι σπουδές τι απέγιναν;
Σπούδασα κανονικά Μarketing και Ιστορία της Τέχνης. Πέρασα στην Αθήνα, οι γονείς μου κανόνισαν μεταγραφή στη Θεσσαλονίκη –όπου μεγάλωσα κι εκείνοι μένουν ακόμη–, εγώ την απέριψα και έμεινα στην Αθήνα, αλλά τη σχολή την τελείωσα. Έπρεπε να δίνω και λογαριασμό στο σπίτι, γιατί προερχόμουν από αυστηρό περιβάλλον. Όμως ήθελα να είμαι ανεξάρτητος και να ασχοληθώ με το χώρο της μόδας.
Και η φαντασίωση να γίνεις ροκ σταρ;
Πάντα είχα φιλοδοξίες και στόχους, αλλά καταλάβαινα τι μου συμβαίνει. Για παράδειγμα, όταν μου πρότειναν να γίνω μοντέλο, ήξερα ότι δεν μπορώ με ύψος 1.80 και μ’ ένα πρόσωπο που δε θεωρούσα ότι αρκεί για την κορυφή. Γιατί, λοιπόν, να έμπλεκα σε μια μέτρια κατάσταση; Έκανα κάποια πραγματάκια, αλλά κράτησε ελάχιστα. Και όσο κράτησε, ήταν λόγω ψώνιου, το λέω ειλικρινά. Τα χρήματα ήταν ελάχιστα.
Στο χώρο της μόδας πώς μπήκες;
Έπαιρνα ξένα περιοδικά, πανάκριβες εκδόσεις –έχω τόνους σε αποθήκες– , σε πολλά ήμουν συνδρομητής μάλιστα. Όταν «έμπαινα μέσα» σ’ ένα περιοδικό, έτσι το έβλεπα, ένιωθα ότι για λίγες ώρες ζούσα σε άλλη πόλη. Ήρθαν έτσι τα πράγματα και γνώρισα τον Τάκη Τσαντίλη, ο οποίος ήταν διευθυντής τότε στο «Men» και ήθελε νέα παιδιά για βοηθούς. Τι πιο ωραίο για μένα; Στην αρχή κουβαλούσα σακούλες, μετά άρχισα να λέω τη γνώμη μου σιγά-σιγά. Ο Τάκης, ίσως βλέποντας ότι η αισθητική μας ήταν κοντινή, άρχισε να μου δίνει να κάνω μόνος μου δουλειές και να βγάζω αξιοπρεπή χρήματα για την εποχή. Μετά άρχισα να κάνω πολλά covers, ως image maker σε δισκογραφικές εταιρείες και περιοδικά. Δούλεψα αρκετά πάνω σ’ αυτό και ήμουν ικανοποιημένος.
Αλλά;
Ήταν δύο πράγματα, για μένα αλληλένδετα. Το ένα ότι κάτι με έτρωγε. Έστηνα μια φωτογράφιση κι έλεγα ότι ήθελα ένα συγκεκριμένο παπούτσι, αλλά δεν έβγαλε κάποιος ένα τέτοιο – για παράδειγμα, κυπαρισσί βελούδο. Πάντα κάτι λείπει στους στυλίστες. Σ’ εμένα έλειπε στο παπούτσι. Ταυτόχρονα, δεν μπορούσα να επενδύσω σ’ ένα επαγγελματικό πεδίο που είχε να κάνει με εξάρτηση, με δανεισμό πραγμάτων για να κάνω πράξη αυτό που είχα κατά νου.
Δεν ασχολήθηκες όμως με το προφανές, το ρούχο.
Κατάλαβα από νωρίς πόσο μου αρέσει το παπούτσι και το 2003 έκανα το πρώτο μου βήμα και δημιούργησα επίσημα την πρώτη μου συλλογή. Στο ρούχο υπάρχει κορεσμός. Η δημιουργία και η κατασκευή των ρούχων για μένα είναι πιο εύκολη διαδικασία, υπό την έννοια ότι δεν απαιτείται εξοπλισμός ή ανεύρεση εργοστασίου, όπως συμβαίνει με το παπούτσι, η κατασκευή του οποίου είναι «χειρουργικής ακρίβειας». Ο Ζανότι πέρσι στο Παρίσι μου είπε: «Κάνεις στην Ελλάδα αυτά τα παπούτσια; Έχεις γερό στομάχι». Το παπούτσι είναι πολύ δύσκολο. Και όταν κάτι δεν πάει καλά, δεν είναι ρούχο να ράψεις το ξήλωμα. Στο ρούχο, με μια μοδίστρα και πέντε μηχανές κάνεις συλλογή. Δε χρειάζεται να βρεις φάμπρικα να κάνει μοντάρισμα, ρίξιμο, σόλες, τεφλόν, μαχαίρια, κοπτικά… Και για μένα είναι φετίχ το παπούτσι. Μπορώ να φορέσω ένα οικονομικό ρούχο, αλλά το παπούτσι και η τσάντα θα είναι πάντα προσεκτικά επιλεγμένα. Πιστεύω στο σωστό αξεσουάρ.
Τι θεωρείς σταθμό στην καριέρα σου;
Το σόου στην Alta Roma, Alta Moda, το 2003, όταν έγραψε η ιταλική «Vogue» για τον «Greco fetihista». Είχα πάει μόνο με παπούτσια και γυμνά σώματα. Ήταν μια haute couture συλλογή με χορηγό τη Swarovski – βρήκα χορηγό χάρη στις σπουδές μου στο Μarketing και λόγω του ιδιαίτερου concept, που άρεσε πολύ στην εταιρεία. Mου είχαν πει ότι γίνεται το σόου σε auditorium, νόμιζα ότι ήταν ανοιχτός χώρος και ζήτησα λευκά άλογα. Όταν μου εξήγησαν ότι είναι κλειστός, έκανα μια πασαρέλα όλη καθέφτη με strobo lights, πάνω στην οποία έβλεπες σκιές και καθαρά μόνο τα γυμνά πόδια που φορούσαν διάφανα παπούτσια με κρύσταλλα πολυελαίων. Τότε είχε πάρει ένα ζευγάρι τέτοιες μπότες η Άννα Βίσση, που εμφανιζόταν στο «Διογένη». Το σόου στη Ρώμη πήρε μεγάλη δημοσιότητα και εδώ και στο εξωτερικό. Και απέφερε ένα τρίμηνο μαθητείας στον Σέρτζιο Ρόσι, όπου όμως άντεξα μόνο ενάμισι μήνα. Είχα μάθει από μικρός να δουλεύω και δεν μπορούσα, δυστυχώς, να το παρακολουθήσω σωστά, δεν είχα την ωριμότητα. Ήθελα να κάνω τη συλλογή μου, να δουλεύω, να πουλάω…
Σ’ ενδιαφέρει το εξωτερικό;
Με ενδιαφέρει, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς χωρίς σοβαρή επένδυση δεν μπορεί να υπάρξει καριέρα. Επενδύσαμε εδώ. Κι αυτό για μένα μεταφράζεται στο ότι βγάλαμε πέρσι και δεύτερη σειρά Βasic, online και όχι σε μπουτίκ. Έχουμε γίνει brand πλέον. Σ’ αυτό με βοήθησε η Ελένη Τώρου, η οποία είναι δίπλα μου από την πρώτη στιγμή. Συνεργαστήκαμε με την Estée Lauder κι έγιναν sold out 40.000 βραχιόλια Dukas. Όπως επίσης μ’ έχει βοηθήσει, επειδή πίστεψε σε μένα, η Ντόρα Βυζοβίτη, η οποία μου έδωσε την ευκαιρία να προσφέρω δημιουργίες ειδικά σχεδιασμένες για τις πρώτες κυρίες που έρχονταν στην Ελλάδα σε επίσημες επισκέψεις επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή. Κι εγώ ήμουν τότε 25 ετών. Μου έχει μεταφερθεί πως όταν τέθηκε το ερώτημα γιατί τα δώρα δεν ήταν κάποιου άλλου, ξένου brand, η Νατάσσα Παζαΐτη απάντησε: «Στηρίζουμε τους Έλληνες νέους σχεδιαστές».
Σε ποιους άλλους θεωρείς ότι χρωστάς;
Στην Πελίνα Θεμελή της Estée Lauder Hellas και στην Ειρήνη Γκιουλάκου, τότε υπεύθυνη pr της Estée Lauder, η οποία πρότεινε στην εταιρεία τη συνεργασία με το Dukas brand, που μετράει πλέον 11 χρόνια. Όταν ξεκίνησε, το 2005, ήταν μεγάλη μου τιμή ως νέος σχεδιαστής. Όταν βγήκαμε στην ελληνική αγορά με παπούτσια «Μade in Hellas» σε υψηλή τιμή, ο Τύπος μας αγκάλιασε, αλλά ο εμπορικός κόσμος ήταν αρνητικός. Οι μπουτίκ πουλούσαν ξένα brands κι εμείς θέλαμε να μπούμε εκεί.
Δε θα ήθελες να φορούν τα παπούτσια σου περισσότερες γυναίκες, να είναι πιο προσιτά;
Μα, υπάρχει το Dukas Basic, πωλείται online ή με ραντεβού στο ατελιέ σε τέσσερα διαφορετικά ύψη τακουνιών και σε δύο χρώματα, στην τιμή των 220 ευρώ, μακράν χαμηλότερα από το κατάστημα. Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα. Έχουμε Slip-on από πανάκριβο pony skin στα 250 ευρώ.
Ποια γυναίκα θεωρείς stylish;
Για μένα η στυλάτη γυναίκα έχει περιποιημένα άκρα, μαλλιά και δόντια. Μ’ ενδιαφέρει η τελική εικόνα, η γυναίκα που ξέρει να διαχειρίζεται το ειδικό θέμα της, όποιο κι αν είναι. Και, φυσικά, η γυναίκα που δεν είναι φερέφωνο της πασαρέλας. Άλλο η τάση, άλλο το στυλ. Είναι μεγάλη μαγκιά το στυλ να δέχεται την τάση. Το στυλ είναι μια γενικότερη αισθητική καλλιέργεια.
Έχεις αναφερθεί πολύ στην οικογένειά σου. Πώς είναι οι σχέσεις σας;
Πολύ καλές. Κάναμε Πρωτοχρονιά με τους γονείς μου στο σπίτι μου, στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια γιορτάζω πάντα και τα γενέθλιά μου μαζί τους. Στις μεγάλες γιορτές είμαστε μαζί, ενώ τα καλοκαίρια κάνουμε διακοπές οι τρεις μας, ούτε καν η αδελφή μου έρχεται. Είναι κάτι δικό μας.
Έχεις χρόνο να ζήσεις έναν έρωτα;
Φυσικά έχω ζήσει, και όχι μόνο έναν. Το πρώτο διάστημα του έρωτα η δουλειά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, υπό την έννοια ότι δουλεύω το ίδιο πολύ, αλλά το μυαλό ταξιδεύει αλλού. Συνήθως, οι έρωτές μου είναι μακροχρόνιοι, αλλά πάντα στην επταετία πάνω κάτι παθαίνω και… πάμε για εκλογές! Είμαι μονογαμικό άτομο και κάνω το λάθος να θεωρώ τη σχέση μου οικογένεια. Ακριβώς γι’ αυτό αναμειγνύω τις σχέσεις μου με τη δουλειά. Απόρροια του ότι ζω μακριά από την οικογένειά μου και βρίσκω κάπου ν’ ακουμπήσω.
Μένοντας από συνήθεια;
Το έχω κάνει κι αυτό και το έχω πληρώσει ακριβά. Μάλιστα, το έκανα δύο φορές σε επανάληψη, για να το καταλάβω. Θεωρώ ότι το φιλικό και το ερωτικό κομμάτι της ζωής μου είναι γεμάτα, εγώ είμαι γεμάτος. Το καμπανάκι παιδιού βλέπω ότι έχει αρχίσει να χτυπάει.
Για τον εαυτό σου τι κάνεις;
Θα σου πω κάτι να γελάσεις. Τον περασμένο Αύγουστο στις διακοπές έπαθα υπερκόπωση! Πήγα σε διάφορα ελληνικά νησιά, αλλά έπαιρνα μαζί μου βάρη, μονόζυγα, κανό, και αφού όλη μέρα ασχολούμουν μ’ αυτά, τα βράδια έβγαινα. Γύρισα και μπήκα στο νοσοκομείο. Δώρο στον εαυτό μου θεωρώ ότι είναι το personal training, που κάνω τρεις φορές την εβδομάδα, καθώς και τα ταξίδια, στο εξωτερικό αλλά και στην Ελλάδα. Πλέον δεν αντέχω τους χώρους με πολύ κόσμο. Τι άλλο; Μ’ αρέσει ν’ αλλάζω διακόσμηση στο σπίτι, με ανανεώνει. Δε μαγειρεύω, αλλά μ’ αρέσει το φαγητό, το θεωρώ τεράστια απόλαυση. Λατρεύω τις συνάξεις, είτε στο σπίτι είτε έξω. Τελευταία με είχε πιάσει και η εξής τρέλα: έκανα road trips στην Ελλάδα. Μέσα σε τρεις μέρες μπορεί να βρισκόμουν από την Αθήνα στο Καρπενήσι και μετά στη Μονεμβάσια. Αντίθετα, στο εξωτερικό δε μ’ αρέσει να κάνω πολλά. Θέλω να μένω σ’ ένα καλό ξενοδοχείο στο Λονδίνο, ας πούμε, μ’ ένα καλό εστιατόριο, και να κάνω ένα-δυο πραγματάκια, τζόκινγκ στο Hyde Pard ή ν’ αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια.
Πόσα ζευγάρια παπούτσια έχεις;
Δεν έχω πολλά. Είμαι περίεργος με τα ανδρικά παπούτσια. Έχω τεράστιο σνομπισμό. Φοράω μόνο Yves Saint Laurent, αθλητικά Nike και μέσα στο σπίτι Ugg. Είμαι κλασικός και των luxurius brands, που όμως δε «φωνάζουν». Μ’ αρέσει η ποιότητα, δε μ’ ενδιαφέρει αυτό που είναι της μόδας. Θεωρώ ότι ειδικά ο άνδρας έχει γίνει κλόουν μέσα από τα ντεφιλέ. Υπάρχει υπερπροσφορά, αλλά τραγική ανδρική μόδα. Εκατομμύρια να μου έδινες να ψωνίσω, δε θα επέλεγα ούτε δέκα brands παγκοσμίως. Ειδικά τα νέα παιδιά έχουν μετατραπεί σε καρτούν. Εμένα μ’ αρέσει το κλασικό με μια ανατροπή. Στην ντουλάπα μου θα βρεις κάποια κομμάτια του Tom Ford, πολλά του Ralph Lauren, ζακέτες, μπλέιζερ… Και, επίσης, ποτέ δε βγήκα να πω «Τhis is style», απλά «Τhis is me». Δεν έχω εξάρτηση από το ρούχο.
Τι θέλεις να σου φέρει η χρονιά που μόλις ανατέλλει;
Λιγότερο άγχος. Τα άλλα τα έχω στείλει σε γράμμα στο Άγιο Βασίλη και δεν τα αποκαλύπτω, είναι prive!
