Η ψυχή του συνδέσμου ΕΥ-ΖΩ -που έμαθε στους πάντες να μαζεύουν ευλαβικά πλαστικά πώματα για να αγοραστούν τροχοκαθίσματα- έχει μια τεράστια αγκαλιά, που χωράει όλο τον κόσμο. Η Δέσπω Μαυρομιχάλη-Νεοκλέους φωτογραφίζεται με τη μεγάλη της κόρη, Κρίστα -γενική γραμματέα και βοηθό ταμία του Συνδέσμου- εξιστορώντας μας πώς ο Θεός της χαμογέλασε, όταν εκείνη σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Της Κωνσταντίνας Γεωργίου
Η κ. Δέσπω «ξεχειλίζει» θετική ενέργεια. Ένα πλάσμα αυθόρμητο, που δεν βάζει φίλτρο σε όσα λέει. Τα λεγόμενά της, όμως, έχουν νόημα. Τα τελευταία τρία χρόνια -από τότε δηλαδή που η γραφειοκρατία επέτρεψε στον σύνδεσμο ΕΥ-ΖΩ να λειτουργήσει επίσημα- τρέχει σ’ όλη την Κύπρο. Αρχικά, μάζευε πλαστικά μπουκάλια. Όταν συνειδητοποίησε ότι ένα μεγάλο σακούλι πλαστικά μπουκάλια ζυγίζει 1 ½ -2 κιλά, ενώ ένα σακούλι πλαστικά πώματα 10-12 κιλά, αμέσως βρήκε το νέο της στόχο. Καλεί όλους να μαζεύουν πλαστικά πώματα, ενώ γυρίζει τα σχολεία μαθαίνοντας στα παιδιά τη σημασία του εθελοντισμού και της ανακύκλωσης. Με τα χρήματα απ’ την ανακύκλωση, παρέχει ιατρικό εξοπλισμό σε όσους συνανθρώπους μας δεν έχουν τη στήριξή του κράτους.
Η ίδια όμως, πρόσφατα, έχασε την ελπίδα της. Όποια πόρτα κι αν χτυπούσε, την έβρισκε κλειδωμένη. Την ίδια ώρα, η λίστα με όσους χρειάζονταν ένα τροχοκάθισμα, ολοένα και μεγάλωνε. «Καθώς προσευχόμουν, ζήτησα από τον Θεό να με συγχωρέσει. Είχα σκοπό να τα παρατήσω. Οι δυσκολίες με λύγισαν. Δεν ήξερα τι να πω σ’ εκείνους τους ανθρώπους που μου ζητούσαν ένα τροχοκάθισμα. Τα επουράνια όμως, ήταν ανοικτά και οι προσευχές μου εισακούστηκαν». Κάποια στιγμή, χτύπησε το τηλέφωνο της. Η οθόνη έδειχνε έναν άγνωστο αριθμό, από το εξωτερικό. Η κ. Δέσπω ήταν τόσο βυθισμένη στις σκέψεις της, που το αγνόησε. Ο ήχος, όμως, ήταν επίμονος. Όταν το απάντησε, άκουσε την ενθουσιώδη φωνή του Dale Vasteenis. Του προέδρου του παγκόσμιου φιλανθρωπικού οργανισμού AOL (Global Hope in Action). Στην αρχή, δεν κατάλαβε ποιος ήταν και τι ακριβώς ήθελε. Το μόνο που κράτησε ήταν ότι θα της έστελνε γύρω στα 25 με 75 τροχοκαθίσματα. Η χαρά της, ήταν απερίγραπτη. «Με τον Dale Vasteenis είχαμε γνωριστεί 2-3 μήνες προηγουμένως, σε μια εκδήλωση στην Κύπρο. Είχε πέσει στα χέρια του ένα από τα φυλλάδια του ΕΥ-ΖΩ. Τότε, δεν μου είπε τίποτα. Εκ των υστέρων, έμαθα ότι έψαξε για μένα και τον Σύνδεσμο. Αυτό που τον εντυπωσίασε ήταν ότι λειτουργούμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον δικό τους Σύνδεσμο. Όσα λεφτά μαζεύουμε από την ανακύκλωση, πηγαίνουν για την αγορά ιατρικού εξοπλισμού. Τα έξοδά μας, τα καλύπτουμε μόνοι μας, έστω κι αν δεν λαμβάνουμε καμία χορηγία. Ο οργανισμός AOL (Global Hope in Action) βοηθά όποια χώρα έχει ανάγκη. Αυτή τη φορά, κάτι τους οδήγησε στην Κύπρο. Όταν εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους για τη χώρα σε κάποιους κύκλους στην Αμερική, δέχθηκαν διάφορες εισηγήσεις ως προς το ποιους να βοηθήσουν. Αρνήθηκαν, όμως. Φαίνεται ότι κι εκείνοι προσεύχονται και δεν ένιωσαν μέσα τους το “κάλεσμα”. Όπως μου εξομολογήθηκε την περασμένη βδομάδα ο Dale Vasteenis, όταν με είδε τότε, μια φωνή μέσα του, του είπε: “με αυτή τη γυναίκα πρέπει να συνεργαστείς”…».
Μετά την πρώτη επικοινωνία, ακολούθησαν κι άλλες. Τα τροχοκαθίσματα έγιναν 100, ύστερα 120 κι έπειτα 150. Όταν η κ. Δέσπω, όμως, έφτασε τελικά με κομμένη την ανάσα στο λιμάνι Λεμεσού, αντίκρισε μπροστά της ένα κοντέινερ 40 ποδών. «Δεν πίστευα στα μάτια μου. Μέσα είχε 200 τροκαθίσματα, πατερίτσες και άλλον ιατρικό εξοπλισμό. Έβγαζα διαρκώς φωτογραφίες, έκλαιγα κι ευχαριστούσα τον Θεό. Ακόμη δεν συνειδητοποίησα τι συνέβη. Λες και ζω ένα όνειρο… Ευχαριστώ θερμά τον Δήμο Λάρνακας, το Θέατρο Σκάλα και την εταιρία Eurofreigh, για τη βοήθεια και τη στήριξή τους. Έχω σκοπό να παραχωρήσω τον ιατρικό εξοπλισμό σε όποιον έχει ανάγκη. Η ίδια η ζωή μού έμαθε ότι είναι απρόβλεπτη. Οι αρρώστιες δεν ξεχωρίζουν κανέναν. Η λέξη εθελοντισμός περιέχει το ρήμα θέλω. Ό,τι κάνω, είναι επιλογή μου. Εγώ είμαι μια συνταξιούχα. Δόξα τω Θεώ, έχω τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τις γάτες μου, το σπίτι μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ να έχεις τη δυνατότητα να βοηθήσεις και να μην το κάνεις. Ο εθελοντισμός δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Έχω τόση αγάπη μέσα μου. Κίνητρό μου είναι να στηρίξω τις πονεμένες καρδιές. Και όσο βαστάνε τα πόδια μου, αυτό θα κάνω».
