Στα 8 χρόνια που ήταν στην Αμερική έπαιξε σε ταινία με την Jennifer Lopez, συμμετείχε σε σειρά που παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και ήταν στην παραγωγή μιας ταινίας με την Oprah Winfrey, τον Robbin Williams και τον John Cusack. Φέτος παίζει στο Μπρούσκο. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό του;
Του Πιερή Παναγή
Ήσουν ένας ηθοποιός ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους που φτάνουν καθημερινά στην Αμερική για να διεκδικήσουν το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας που τους αναλογεί. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες ότι δεν θα τα κατάφερνες;
Πολλές φορές… Όχι βέβαια τόσο πολύ στην αρχή, γιατί είναι φυσικό τότε να υπάρχουν δυσκολίες. Μετά όμως γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Αφού έχουν περάσει ήδη κάποια χρόνια και δεν έγινε αυτό που ήθελες ή που είχες στο μυαλό σου. Εκεί, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο φοβάσαι περισσότερο.
Φαντάζομαι η μοναξιά και η αμφισβήτηση διεκδικούν επίσης μεγάλο ρόλο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αμφισβητείς τον εαυτό σου πρώτον απ’ όλους. Σκεφτόμουν ότι θα τα καταφέρω αλλά την ίδια στιγμή γελούσα για τη μεγάλη ιδέα που είχα για τον εαυτό μου. Αισθάνεσαι μια κουκκίδα σε όλο αυτό το χαοτικό της Αμερικής, με εκατομμύρια άλλους ομοίους σου που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες. Είναι η γλώσσα, είναι τα χαρτιά και οι άδειες παραμονής και εργασίας που πρέπει να βγάλεις. Είναι μια σειρά προβλημάτων προτού φτάσεις στο πραγματικό πρόβλημα. Είναι μια σειρά διαφορετικών διαδικασιών που σου δίνουν και μοναξιά απέραντη και αμφισβήτηση.
Εσύ γιατί αποφάσισες να πας Αμερική;
Την είχα στο κεφάλι μου πριν ακόμα καταλήξω τι θέλω να κάνω επαγγελματικά. Ήταν ένα παιδικό όνειρο, μάλλον μέσω των ταινιών που έβλεπα ως παιδάκι. Ήταν η χώρα των ευκαιριών και ήθελα να την εξερευνήσω.
Δουλεύουν διαφορετικά στην Αμερική;
Υπάρχει σύστημα στο πώς δουλεύουν, έχουν δομή. Δεν μπορείς να μπεις εύκολα. Χρειάζεσαι ατζέντη και πρέπει να κάνεις κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις για να σε εμπιστευτούν. Υπάρχουν κλειστές πόρτες αλλά αξιοκρατικά ανοίγουν.
Όταν πήγες για πρώτη φορά τι φανταζόσουν; Τι ήταν το ιδανικό για σένα;
Ότι θα κατέβαινα απ’ το αεροπλάνο, θα με έβλεπε κάποιος και θα μου έδινε τον πρώτο πρωταγωνιστικό μου ρόλο! Αυτό δεν έπαιξε όμως! Εκείνο που ήθελα ήταν να ψάξω κάπου να μείνω, να βρω δουλειά γιατί πήγα με πολύ λίγα χρήματα και να βγάλω χαρτιά. Ήταν ένας άγνωστος τόπος όπου είχα πολλά μέτωπα ανοικτά.
Δεν σε άγχωνε αυτό;
Κάθε άλλο, το έβρισκα πολύ συναρπαστικό. Μου αρέσει το ρίσκο. Άλλωστε έφυγα με εξαιρετικές συνθήκες, με πολύ καλές προτάσεις τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Με αναζωογονούσε όμως αυτό που συνέβαινε. Όχι μόνο λοιπόν δεν είχα άγχος ή φόβο αλλά πετούσα απ’ τη χαρά μου. Βέβαια, δεν είναι κάτι που προτείνω σε κάποιον. Εάν κάποτε αποκτήσω παιδιά και μου πουν ότι θέλουν να κάνουν αυτό το πράγμα και ξέρω τι θα περάσουν, νομίζω θα πάθω απανωτά εγκεφαλικά. Σε μένα ήταν συναρπαστικό, μου έδωσε μια άλλη δύναμη. Και επειδή το έχω κάνει αρκετές φορές – ήμουν Νέα Υόρκη, έφυγα για Λος Άντζελες, μετά ξαναγύρισα- νιώθω πως ό,τι κι αν πρέπει να κάνω θα τα καταφέρω, θα βρω την άκρη. Δεν με φοβίζει κάτι πια.
Για ποιο απ’ όσα κατάφερες είσαι περισσότερο περήφανος;
Τα τελευταία 6-7 χρόνια ήταν μια πορεία με ανόδους και καθόδους. Στις δύσκολες περιόδους με νευρίαζε που όλο μου το άγχος ήταν να τα καταφέρω εγώ, να πάρω ένα ρόλο ή να μπορώ να καλύψω το ενοίκιο μου. Με νευρίαζε που ένας άνθρωπος προσπαθούσε τόσο πολύ μόνο για τον εαυτό του. Εκείνο που ονειρευόμουν λοιπόν ήταν να έχω κάποτε το χρόνο και τις πηγές έτσι ώστε να μπορώ να προσφέρω και σε άλλους ανθρώπους. Δεν το λέω ως φιλάνθρωπος ή κάτι…
Αλλά;
Το θεωρώ μια πολύ όμορφη πολυτέλεια για την ψυχή του ανθρώπου να ξεπεράσει το δικό του πρόβλημα και να δει τι γίνεται γύρω του. Ήταν τέτοιες οι δυσκολίες, ο ανταγωνισμός και η προσπάθεια για επιβίωση που δεν μου άφηνε περιθώριο. Αυτό λοιπόν για το οποίο είμαι περισσότερο περήφανος είναι που έχω καταφέρει να έχω χρόνο και όρεξη να βγαίνω έξω απ’ τον μικρόκοσμό μου. Είχα πρόσφατα μια εκδήλωση με το Ίδρυμα Ελπίδα όπου παρουσίασα τα παραμυθάκια μου και τα χάρισα στα παιδιά σε συνεργασία με τις εκδόσεις Λιβάνη. Η προσφορά λοιπόν με κάνει περήφανο.
Θα περίμενα να μου πεις ότι είσαι περήφανος για την παραγωγή που ανέλαβες στο «The Butler» με τον Οσκαρικό Whitaker και την Oprah Winfrey ή την ταινία με την Jennifer Lopez. Είναι πιο κραυγαλέα.
Ίσως αν με ρωτούσες τότε, να σου έλεγα αυτά. Νομίζω πως ο άνθρωπος όσο κατακτά τους στόχους του πρέπει να τους απομυθοποιεί και να ψάχνει να βρει την ουσία. Αυτά που έμαθα και κέρδισα μέχρι να παίξω με την Jennifer ή στο Glee ναι μεν δίνουν μια ηθική ικανοποίηση, αλλά θέλω να βρω πώς τα αξιοποιώ, πώς τα εξελίσσω. Έκανα μια ταινία όπου το μεγαλύτερο μέρος της γυρίστηκε στη Ρόδο. Θα βγει σε όλο τον κόσμο το 2016 και αυτό σημαίνει προβολή και για τη χώρα μου όχι μόνο για εμένα. Πάντα βλέπω τη συνολική εικόνα και όχι τις δουλειές μεμονωμένες. Ναι χάρηκα με τον Μπάτλερ, δεν πίστευα ούτε το cast που κλείσαμε ούτε το ότι το κάναμε τελικά ούτε την αποδοχή που είχε. Αλλά αυτό έγινε, πέρασε…
Γιατί όμως ένας ηθοποιός που κατάφερε κάποια πράγματα επιλέγει να επιστρέψει Ελλάδα και να παίξει σε μια καθημερινή σειρά όπως το Μπρούσκο;
Θα στο αντιστρέψω: γιατί ένας ηθοποιός που πάει πολύ καλά στην Ελλάδα, έχει προτάσεις να παίξει από Επίδαυρο μέχρι σε top σίριαλ, που έχει ένα πολύ ωραίο σπίτι στο Λυκαβηττό, με μια καλή ζωή σηκώνεται και πάει στη Νέα Υόρκη με 980 δολάρια, χωρίς σπίτι; Μερικά πράγματα τα θέλεις και τα κάνεις ανάλογα με το πώς είσαι. Αν η πρόταση του Αντρέα (σ.σ Γεωργίου) ήταν πριν 3 χρόνια θα έλεγα όχι. Ίσως είπα το ναι επειδή έκανα κάποια πράγματα στην Αμερική… Λείπω 8 χρόνια απ’ την ελληνική τηλεόραση και ήταν ένας ωραίος τρόπος να επανέλθω, να με θυμηθεί ο κόσμος και να μάθει κάποια πράγματα που κάνω. Το Μπρούσκο είναι το νούμερο 1 σίριαλ αυτή τη στιγμή, παίζει σε τόσες χώρες στο εξωτερικό. Γιατί να μη θέλω; Μου αρέσει να ζω στην Ελλάδα και θέλω να κάνω ό,τι με κάνει ευτυχισμένο.
Απ’ όσα λες αντιλαμβάνομαι ότι είσαι αισιόδοξος άνθρωπος. Ποια άλλα χαρακτηριστικά σου εντοπίζεις;
Δεν είμαι αγχώδης, σκάω γάιδαρο. Θεωρώ τόσο χαζό σε μια τόσο μικρή ζωή, που μπορεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να φύγουμε, να δίνω σημασία σε πράγματα που έχουν πολύ μικρή αξία. Ουσιαστικά, ζω σε μια Disney μέσα στο κεφάλι μου και μου αρέσει. Γι’ αυτό πάντα βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ό,τι και να γίνει σκέφτομαι πως υπήρχε λόγος για να γίνει. Όταν περνούσα δύσκολα βέβαια, αυτό το αμφισβητούσα αλλά τώρα που ο χρόνος μου έδειξε κάποια πράγματα αντιλαμβάνομαι ότι καλώς έγιναν όσα έγιναν. Γενικά το μότο μου είναι keep walking. Μάλιστα, καρμικά έκανα πέρσι και τη διεθνή καμπάνια του Johnny Walker με την Christie Gwendoline απ’ το Game of Thrones.
Ο έρωτας έχει χώρο στη ζωή σου ή είσαι αφοσιωμένος στο θέμα καριέρας;
Απ’ ό,τι έχω καταλάβει δεν είμαι ερωτιάρης άνθρωπος. Αυτό το «ο έρωτας είναι το οξυγόνο μου» δεν ισχύει για μένα. Ζω πολύ καλά με τον εαυτό μου, θέλω το χρόνο μου. Όταν γυρίζω στο σπίτι δεν μου λείπει να έχω κάποιον. Έχω ερωτευτεί όπως όλοι οι άνθρωποι. Μου αρέσει η σχέση, η συναναστροφή, να γνωρίζω ανθρώπους αλλά δεν το αποζητώ. Πρακτικά είναι δύσκολο. Ένα δυο πράγματα που είχαν ξεκινήσει στην Αμερική θα είχαν εξελιχθεί αλλά αυτό το πήγαινε έλα δεν βοηθά. Μάτια που δεν βλέπονται…
Επιμέλεια: Shona Muir
