Η πρωταγωνίστρια του «Ταμάμ» στον ΑΝΤ1 μιλάει για την επιτυχία στη ζωή της, τους δύο έφηβους γιους της, τη συντροφικότητα – και θυμάται την «Αναστασία» που την έκανε γνωστή σε όλη την Ελλάδα από το 1993.
Του Αλέξανδρου Πρίφτη
Η Μυρτώ κάθεται ανακούρκουδα στην απέναντι πολυθρόνα και βουλιάζει μέσα της – «η μέρα ήταν κάπως κουραστική απ’ τα γυρίσματα», μου εξηγεί. Είναι λεπτεπίλπτη και σχεδόν εύθραυστη. Ωστόσο -φαίνεται!- δεν είναι άνθρωπος που λυγίζει εύκολα. Το παιδί που έρχεται να μας πάρει παραγγελία τη ρωτάει για τη σειρά που παίζει, το «Ταμάμ», στον ΑΝΤ1. Εκείνη χαμογελάει κι ανοίγουν συζήτηση. «Όταν μου πρότειναν να είμαι στο “Ταμάμ”, χάρηκα πολύ. Όχι τόσο που θα έκανα ξανά κάτι στην τηλεόραση, αλλά επειδή αυτή η δουλειά έχει καλή αισθητική και μου αρέσει πολύ το καστ των ηθοποιών. Επίσης, το κυρίαρχο μήνυμα που περνάει το σίριαλ είναι καθαρά και μόνο συναινετικό. Έχει μία τάση συμφιλίωσης και γεφυρώνει διαφορές», λέει.
Το θέμα χριστιανοί-μουσουλμάνοι, που είναι το κυρίαρχο στο σίριαλ, δεν σε προβλημάτισε;
Όχι, όχι. Καθόλου. Έτσι κι αλλιώς δεν με αφορά, αφού δεν χωρίζουν οι θρησκείες τους ανθρώπους, αλλά ο φανατισμός. Προσωπικά, σέβομαι απόλυτα την πίστη και την θρησκεία του καθενός.
Είναι ρίσκο για έναν ηθοποιό να υποδύεται έναν ρόλο που, μέχρι πρότινος, τον έπαιζε άλλος συνάδελφός του – όπως συνέβη με σένα και τη Μαρία Λεκάκη; Ανησύχησες αν το κοινό θα σε αποδεχόταν;
Κοίτα, δεν είναι απλό. Είναι ρίσκο. Όμως, για μένα, είναι σύνηθες. Μου έχει ξανασυμβεί. Συμβαίνει αυτό στη δουλειά μας. Από την άλλη πλευρά, έπαιξε μεγάλο ρόλο το πώς και το γιατί έγινε όλο αυτό. Από τη στιγμή που η Μαρία Λεκάκη έπαιζε εξαιρετικά αυτό τον ρόλο και ανακοίνωσε, λόγω των νέων της επαγγελματικών υποχρεώσεων, ότι δεν θα μπορούσε με τίποτα να συνεχίσει, το έκανα. Ένιωσα ότι μπορώ να την αντικαταστήσω. Οι συνθήκες ήρθαν έτσι και προσπάθησα να δώσω μία δική μου ερμηνεία στον ρόλο.
Επιζητάς την επιτυχία σε κάθε δουλειά;
Σίγουρα δεν έρχεται πάντα και όχι από μόνη της. Όσο και να την επιζητάς, μπορεί να μην έρθει για τους χι ή ψι λόγους. Όταν, όμως, έρχεται είναι μία τεράστια ευτυχία. Είναι η ανταπόδοση των κόπων σου. Μεγάλη η χαρά! Αλλά δεν γίνεται πάντα. Μπορεί να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια και η δουλειά να μην έχει απήχηση ή να μην αναγνωριστεί. Είναι και θέματα συγκυριών, ξέρεις. Άλλωστε, δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία.
Είναι πιο δύσκολο να χειριστεί κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία του;
Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι το καθένα έχει τη δική του δυσκολία. Μία ξαφνική επιτυχία απαιτεί και αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία. Πρέπει να επιβληθείς και να μη σε παρασύρει. Και η αποτυχία επίσης. Αν είναι μικρή η αποτυχία είναι διαχειρίσιμη. Αν είναι μεγάλη όμως, είναι ζόρι. Δεν πρέπει να σε πάρει από κάτω. Έχει να κάνει, βέβαια, με το πώς είναι φτιαγμένος ο άλλος και σε τι είναι πιο επιρρεπής. Και ναι, αν είσαι επιρρεπής στο να καβαλήσεις το καλάμι, τότε η επιτυχία μπορεί να σε καταστρέψει…
Πώς απέφυγες αυτή την «καταστροφή»;
Είμαι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που του ήρθε η επιτυχία ξαφνικά, σε πολύ μικρή ηλικία, και επιβίωσε. Το διαχειρίστηκα, πιστεύω, καλά. Όταν έκανα την «Αναστασία» ήμουν μικρή και δεν ήξερα τι να διαχειριστώ και πώς. Χαιρόμουν γι’ αυτό που μου συνέβαινε αλλά, από την άλλη, αγχωνόμουν για όλο αυτό που ζούσα. Σκέψου πως όταν έπαιξε η σειρά, στην αρχή ακόμα, πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου κοντά! Έτσι, για να μην αναγνωρίζομαι εύκολα. Βγαίνοντας από το κομμωτήριο, με σταματάει ένας και μου λέει «εσύ δεν είσαι που παίζεις την “Αναστασία”;». Φρίκαρα και απογοητεύτηκα. Όταν είσαι νέος και δεν έχεις δώσει το στίγμα σου, εύκολα οι άλλοι μπορούν να σε κατατάξουν και να σε κατηγοριοποιήσουν σε κάτι που μπορεί να μην είσαι εσύ ακριβώς. Ειδικά στον χώρο μας, που έχει πολλή χρυσόσκονη. Εγώ βρήκα άμυνες, οχυρώθηκα.
Έγινες απόμακρη;
Μπορεί και να έγινα. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Δεν ήμουνα, όμως, ξινή με τον κόσμο. Πιο πολύ στον εαυτό μου κλείστηκα. Ήθελα να αποφύγω διάφορα πράγματα και την πολλή δημοσιότητα. Όταν είχα την αίσθηση ότι απειλούμαι, τότε έμπαινα σε άμυνα.
Αυτό το έχεις ακόμα στο χαρακτήρα σου, όσο μεγαλώνεις;
Όχι, το αντίθετο. Όσο μεγαλώνω γκρεμίζω τα τείχη και ρίχνω τις άμυνές μου. Έχω συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι γύρω μου, αλλά και εγώ, έχουμε πάρα πολλές αδυναμίες. Δεν υπάρχουν «ιδανικές» καταστάσεις κι αυτό με κάνει περισσότερο επιεική με τους ανθρώπους γύρω μου. Απλά τώρα καταλαβαίνω, πολύ πιο γρήγορα, χωρίς να χάνω χρόνο, ποιος άνθρωπος μου ταιριάζει και ποιος όχι.
Αυτή την κοσμοθεωρία την έχεις περάσει και στους δύο σου γιους;
Προσπαθώ. Τα λόγια πάντα βοηθούν, αλλά εσύ είσαι το ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά σου: ο τρόπος που ζεις, που φέρεσαι, που κινείσαι. Και τα προτερήματα και τα ελαττώματα.
Θα έκανες άλλες επιλογές, αν δεν είχες οικογένεια;
Ναι, έτσι πιστεύω. Θα είχα εστιάσει περισσότερο στη δουλειά μου, εκείνα τα πρώτα χρόνια που έγινα μαμά.
Άρα η μητρότητα μπορεί να είναι και τροχοπέδη στην επαγγελματική πορεία κάποιου;
Τροχοπέδη, όχι. Ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Μάλλον είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Εγώ έκανα οικογένεια και παιδιά πολύ συνειδητά. Ήθελα να γίνω μητέρα κι έγινα. Και προφανώς είπα ότι «φέτος δε θα κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί έγινα μαμά». Το έχω πει αρκετές φορές. Δεν ήταν εμπόδιο για μένα η μητρότητα, συνεπώς ούτε και «θυσία» ο χρόνος που αφιέρωσα στα παιδιά μου για να είμαι κοντά τους.
Ωθείς τα παιδιά σου στο να ασχοληθούν με την υποκριτική;
Αν μου δείξουν ότι ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα θα τα ωθήσω. Και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης – είτε το κάνουν επαγγελματικά είτε όχι. Η τέχνη είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα στον κόσμο. Χωρίς την τέχνη είμαστε μισοί.
Είναι εύκολα τα πράγματα στο σπίτι με δύο παιδιά στο κατώφλι της εφηβείας;
(γελάει) Εύκολα δεν είναι πάντα, αλλά τα πράγματα είναι στη θέση τους. Η εφηβεία μάς αποδιοργανώνει λίγο. Υπάρχουν στιγμές ηρεμίας, αλλά και στιγμές έντασης. Το «κλειδί» σε κάθε γονιό που λέει «δεν μπορεί να είναι αυτό το παιδί μου! Μα πώς άλλαξε έτσι στην εφηβεία;», είναι ότι πρέπει κι οι γονείς να θυμηθούμε ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά. Υπήρξαμε κι εμείς έφηβοι. Κι έτσι βρίσκεις μεγαλύτερη κατανόηση. Ακόμα είμαστε καλά (γελάει).
Σκέφτηκες ποτέ ότι, δεδομένων των συνθηκών, θα ήταν καλύτερο να μεγάλωνες τα παιδιά σου στο εξωτερικό;
Κοίτα, εγώ γεννήθηκα στο Παρίσι. Μέχρι 3 ετών εκεί έμενα. Μετά γύρισα στην Ελλάδα με τους δικούς μου. Σου λέω, λοιπόν, ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε μία άλλη χώρα, πλην της Ελλάδας. Δεν το σκέφτομαι καν! Υπάρχουν πολλά χειρότερα πράγματα στον κόσμο. Ok, πολλά χρόνια ειρήνης κι ευημερίας έζησε ο δυτικός κόσμος και η ζωή κάνει κύκλους – αναμενόμενο ήταν να έρθει και η πτώση. Από τη στιγμή, όμως, που είμαστε υγιείς, μπορούμε να επιβιώσουμε και βγάζουμε τα προς το ζην, νιώθω τυχερή. Κι αυτό κρατάω. Στα 20 μου, μπορεί και να έφευγα. Σήμερα, όμως, έχω στήσει όλη μου τη ζωή εδώ! Δεν βλέπω, λοιπόν, λόγο να φύγω. Άλλωστε, έχουμε το ωραιότερο κλίμα και τον πιο όμορφο ήλιο και ουρανό…
Και τους χειρότερους πολιτικούς όμως…
Είναι δική μας μικρογραφία. Δεν είναι ασύνδετοι με το ποιοι είμαστε εμείς. Τους το επιτρέπουμε. Αν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν κι αυτοί.
Τι σε ενοχλεί στην καθημερινότητά σου, Μυρτώ;
Η αγένεια. Κι επίσης η έντονη κούραση – το να γυρίζω στο σπίτι «πτώμα» και να μην μπορώ -ευτυχώς λίγες είναι οι φορές- να χαρώ απόλυτα αυτό που μου συμβαίνει.
Δεν σου λείπει η συντροφικότητα ή το συναίσθημά σου το ξοδεύεις όλο επάνω στα παιδιά;
Στα παιδιά και στη δουλειά μου. Σε σχέση με τα παιδιά δίνεις ναι μεν πολλά, αλλά υπάρχει και ανταπόδοση. Αλλά έχω πολύ καλούς συγγενείς και φίλους που, όλοι μαζί, είμαστε οικογένεια. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος, μου αρέσει ο έρωτας και το να έχω έναν σύντροφο. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει και είμαι μόνη μου, δεν σημαίνει και ότι δεν είμαι καλά. Νιώθω πλαισιωμένη από αγάπη. Αλλά δεν αισθάνομαι μοναξιά. Όχι. Δεν είμαι μόνη μου σε ένα σπίτι.
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Όσο μεγαλώνω φοβάμαι όχι το τέλος, όχι τον θάνατο. Ο θάνατος, άλλωστε, είναι αναπόφευκτος και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με αφορά το μετά – αν θα με φάνε τα σκουλήκια ή αν θα πάω στον ουρανό ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Με φοβίζουν, όμως, αυτά που φέρνουν τα γηρατειά: την ανημποριά, την έλλειψη αξιοπρέπειας σε κάποιες περιπτώσεις, τις αρρώστιες. Αυτά φοβάμαι και δεν θα ήθελα να τα περάσω ποτέ.
