Η πρωταγωνίστρια της σειράς του ΑΝΤ1 «Πέτα τη φριτέζα», μας μιλά για τις αλλαγές (που δεν της αρέσουν) στη ζωή της, την επιτυχία που βιώνει, τον «θαυμαστή» που της δημιούργησε πρόβλημα, τις προτεραιότητες στην προσωπική της ζωή.
Από τον Αλέξανδρο Πρίφτη
Στο τηλέφωνο ακούγεται λίγο κουρασμένη – μόλις έχει μπει στο σπίτι της από τα γυρίσματα της σειράς «Πέτα τη φριτέζα» του ΑΝΤ1. Μιλάμε για τον ρόλο της και της λέω για τη μεγάλη απήχηση που έχει το σίριαλ στην Κύπρο. «Χαίρομαι πολύ που πάει τόσο καλά η σειρά στην Κύπρο μας, είναι ένας τόπος που εγώ αγαπώ ιδιαίτερα», μου απαντά. «Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετέχω σ’ αυτό το σίριαλ, την αγαπώ πολύ αυτή δουλειά. Είναι η δεύτερη χρόνια μας και το απολαμβάνουμε όλοι το ίδιο, όπως την πρώτη μέρα. Ευτυχώς, υπάρχει πολύ καλό κλίμα και, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, βοηθάει πολύ αυτό. Υπεύθυνος, βέβαια, γι’ αυτό είναι και ο Γιάννης Μπέζος, ο οποίος είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος και κάνει τα πάντα για να είμαστε όλοι καλά».
Πολλοί λένε ότι είναι ιδιότροπος στις συνεργασίες του. Ισχύει;
Κατά τη δική μου άποψη, όχι, καθόλου. Είναι πολύ δοτικός και κοιτάει να σου βγάζει πάντα το καλύτερο δυνατό επάνω στη δουλειά. Καθόλου ιδιότροπος. Το αντίθετο μάλιστα.
Συνήθως σε έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους. Φαντάστηκες τον εαυτό σου να παίζει κάτι δραματικό, όπως για παράδειγμα στις «Άγριες μέλισσες»;
Ναι, βέβαια. Είναι μια δουλειά εξαιρετική και χαίρομαι για την πορεία της. Έχει καταπληκτικό κείμενο και υπέροχες ερμηνείες – καιρός να γυρίσουμε στη μυθοπλασία, φτάνει πια με τα υπόλοιπα. Αρκεί, όμως, να γίνονται καλές δουλειές, όπως η «Φριτέζα» και οι «Μέλισσες». Εννοείται ότι θα με φανταζόμουν να έπαιζα εκεί, θα μου άρεσε. Ένας ηθοποιός δεν πρέπει να έχει «ταμπέλες», μπορεί να τα κάνει όλα. Από εκεί και πέρα, μην ξεχνάς ότι δεν ξεκίνησα από την οικογενειακή κωμωδία. Η πρώτη μου δουλειά ήταν με ταινία του Νίκου Κούνδουρου καθώς και με το «Είναι στιγμές» του ΑΝΤ1, που ήταν δραματικό. Αγαπώ όλες τις πλευρές της δουλειάς μου.
Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ ακρότητες από θαυμαστές σου;
Ναι, φυσικά, μου έχει τύχει. Όμως δεν ξέρω καν αν αυτοί οι άνθρωποι είναι θαυμαστές ή κάτι άλλο. Ο θαυμαστής, θα έρθει ευγενικά, θα σου πει δυο λόγια και τέλος. Μου έχει συμβεί να με ενοχλεί κάποιος, στέλνοντας μου επίμονα μηνύματα, να γίνεται εμμονικός. Ξεπέρασε τα όρια και τα φυσιολογικά πλαίσια. Έχουν κάτι σκοτεινό όλα αυτά.
Αντέδρασες;
Ναι, βέβαια! Απευθύνθηκα στη Δικαιοσύνη και όλα πήραν τον δρόμο τους.
Είσαι μια πολύ όμορφη κι εντυπωσιακή γυναίκα. Έχεις την ανασφάλεια μήπως σε επιλέγουν απλώς για την εξωτερική σου εμφάνιση;
Το θέμα είναι να καθιερωθείς, να ριζώσεις. Θέλω να είμαι καλή στη δουλειά μου κι αυτός να είναι ο λόγος που με επιλέγουν. Κι όχι λόγω εξωτερικής μου εμφάνισης, όπως λες. Το ότι μπαίνεις σε έναν χώρο, δεν σημαίνει ότι θα κρατήσει κιόλας. Για μένα, η διάρκεια μετράει. Η εμφάνιση δεν διαρκεί για πάντα. Για να παραμείνεις πρέπει να έχεις καλή και σωστή προσωπικότητα, αλλά και να έχεις να πεις κάτι πάνω στον τομέα της δουλειάς σου. Θέλω να εξελιχθώ. Κάνεις αυτή τη δουλειά, γιατί ίσως «βαριέσαι» την πραγματική σου ζωή και θες να ζήσεις ζωές άλλων ανθρώπων.
Βαριέσαι τη ζωή σου;
Όχι, όχι έτσι όπως το λες. Αγαπώ τη ζωή μου, αλλά έχω θέληση κι ενδιαφέρον να μπω και μέσα σε άλλους χαρακτήρες. Είμαι τυχερή για όσα έζησα, αλλά, από την άλλη, δεν τα «κουκουλώνω» κάτω από μια κουβέρτα όλα, τα αναλύω και τα ψάχνω. Γι’ αυτό και δεν βαριέμαι. Για να μην επαναλαμβάνω λάθη. Είναι σαν ψυχανάλυση λίγο…
Υπήρξε στιγμή στη ζωή σου που πήγες σε ψυχολόγο;
Ναι, φυσικά, και ήταν από τα μεγαλύτερα «δώρα» που έκανα στον εαυτό μου. Αυτό δεν είχε να κάνει με το ότι είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, αλλά με το ότι ήθελα με μάθω καλύτερα, να λειάνω τις γωνίες μου. Ερχόμαστε εδώ, με σκοπό να φτάσουμε κάπου. Να «σκοτώσουμε» αυτό που είμαστε και να γίνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.
Επομένως, μιλάς για μια αναγέννηση. Έτσι;
Ναι, έτσι πρέπει να είναι η ζωή. Να αλλάζεις και να προχωράς. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές, με ξεβολεύουν, το παραδέχομαι. Δεν τις αγαπώ καθόλου. Όμως, δεν τους πάω κόντρα.
Πότε «σκότωσες» τελευταία φορά κάτι για να γίνεις κάτι άλλο;
Το παλεύω καθημερινά. Ας πούμε, είμαι πολύ εγωίστρια. Εκείνες τις στιγμές, λοιπόν, προσπαθώ αυτό να το κατευνάσω και να υποχωρήσω.
Αυτό είναι το τρωτό σου σημείο; Ο εγωισμός;
Είμαι εγωίστρια, αλλά βάζω μέτρο πια. Αυτό που σίγουρα πολεμώ να διορθώσω είναι, γενικά, ο εαυτός μου! Πρέπει πάση θυσία να «συνεργάζομαι» μαζί του διαρκώς για να αλλάζω ό,τι πιστεύω ότι δεν με εξελίσσει και με κρατάει πίσω. Είναι επίπονη διαδικασία. Με πιάνουν πού και πού οι «μαύρες» μου. Δεν είμαι πάντα μες στην καλή χαρά. Όμως για καλό γίνονται όλα, γιατί πάντα έχεις έναν στόχο και είναι τόσο ωραία η διαδρομή όπως και να έχει.
Και με την εξωτερική σου εμφάνιση, τι γίνεται; Αισθάνεσαι ότι είσαι σέξι;
Όλα αυτά τα θεωρώ βλακείες! Συγνώμη, αλλά δεν μου αρέσει αυτός ο όρος και δεν τον αποδέχομαι καθόλου. Όχι, δεν αισθάνομαι έτσι. Να, βλέπεις, ούτε να το πω δεν θέλω. Μου φαίνεται απίστευτο και μόνο που ακούω να μου τον αποδίδουν. Υπάρχουν πολύ ωραιότερες κοπέλες από μένα! Τόσο απλά στο λέω. Δεν είναι αυτό το θέμα.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το ωραιότερο σημείο επάνω σου;
Νομίζω το βλέμμα! Επειδή είναι διεισδυτικό και έντονο.
Μικρή ήσουν η ωραία της τάξης;
Α, όχι, το αντίθετο. Μόνο «ωραία» δεν με έλεγες. Στην εφηβεία άλλαξα.
Πότε έκανες την «επανάστασή» σου;
Στη Β’ λυκείου. Είπα απλά μια μέρα στους γονείς μου «εγώ θα βγω και θα γυρίσω αργά το βράδυ». Μέχρι τότε ήμουν ένα ήσυχο κοριτσάκι, χαμηλών τόνων, πάντα υπάκουη και δεν τους παίδεψα ποτέ. Ήμουν κλειστή και συμμαζεμένη. Δεν δημιούργησα δυσκολίες στο σπίτι, ούτε όταν ήμουν στην εφηβεία. Απλά, κάποια στιγμή, είπα «θα βγω κι εγώ έξω, όπως και τα άλλα παιδιά». Ήταν μία αλλαγή για μένα αυτό, από εκεί που δεν έβγαινα καθόλου. Δεν το δέχτηκαν εύκολα, αλλά ήταν φυσιολογικό. Δεν έκανα ακρότητες.
Τι σε σταμάτησε πια από το να μιλάς ανοιχτά για την προσωπική σου ζωή;
Δεν φοβήθηκα τίποτα, απλά ένιωσα ότι δεν μου προσφέρει κάτι. Δεν με πάει παρακάτω. Όπως εσύ δεν θα το μοιραζόσουν με τον κόσμο, γιατί να το μοιραστώ εγώ;
Γιατί εγώ δεν είμαι celebrity, ενώ εσύ είσαι. Είναι ένα από τα κομμάτια που αφορούν τον κόσμο. Έτσι δεν είναι;
Όχι, δεν είναι έτσι. Το ότι εγώ, λόγω δουλειάς, είμαι πιο γνωστή από άλλο κόσμο, δεν με κάνει κάτι. Μία δουλειά κάνω. Από εκεί και πέρα, όμως, όχι, δεν πιστεύω ότι αφορά τον κόσμο η προσωπική ζωή του ενός και του άλλου. Είναι κάτι fake και κατασκευασμένο όλο αυτό. Η αναγνωρισιμότητα δεν θα ήθελα να πηγάζει μέσα από την προσωπική ζωή. Κι εγώ επιλέγω να απασχολώ μέσα από τη δουλειά μου, όχι μέσα από τα προσωπικά μου. Όμως, δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Όποτε νιώσω σίγουρη για κάτι, και νιώσω επίσης ασφαλής, θα το κάνω.
Επομένως, έκανες λάθος που μιλούσες κάποτε, για τα προσωπικά σου;
Καθόλου! Το θέμα είναι να σου βγαίνει κάτι αβίαστα. Αν δεν είχα περάσει τότε αυτή τη φάση, δεν θα βρισκόμουν σήμερα, πιο κατασταλαγμένη, στην τωρινή.
Μήπως σε ωρίμασε η διαπίστωση ότι «τίποτα δεν κρατάει για πάντα»;
Όχι, όχι. Η ζωή μάς ωριμάζει και οι επιλογές μας που αλλάζουν. Εγώ θέλω να μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων μέσα από τη δουλειά μου. Όχι με άλλους τρόπους.
Σήμερα, πώς θα χαρακτήριζες την προσωπική σου ζωή;
Νιώθω μια χαρά.
Ο γάμος συνεχίζει να μη σε αφορά;
Ο γάμος με αφορά, αλλά δεν τον κυνηγάω. Για τη δική μου ολοκλήρωση νιώθω ότι είναι σημαντικό, πως είναι αυτό που μου ταιριάζει. Θα ήθελα πολύ να δημιουργήσω οικογένεια και, ναι, είναι ένας από τους στόχους μου. Είναι κάτι που πραγματικά θέλω να γίνει, αλλά δεν με αγχώνει.
Όσο μεγαλώνεις, τι συμπέρασμα βγάζεις για τις σχέσεις; Ξέρεις, πλέον, τι θέλεις από έναν σύντροφο;
Επειδή, πολλές φορές, τα «θέλω» μας και οι ανάγκες μας αλλάζουν, ανάλογα με τις συνθήκες, είναι πολύπλοκο και δύσκολο να πεις: «Ξέρω πια τι θέλω». Αυτό μπορεί να αλλάξει αύριο. Το σταθερό και το σίγουρο είναι άλλο. Να ξέρεις τι δεν θέλεις πια από μία σχέση. Δεν θα σου πω άλλα, ούτε το τι είναι αυτό που δεν θέλω. Είναι πολλά αυτά, δεν είναι ένα. Αυτά που σήμερα δεν θέλω ήταν επιλογές μου και δεν πιστεύω ότι έφταιγαν οι άλλοι μόνο, μα πρώτα-πρώτα εγώ. Τα πάντα ξεκινούν από εμάς.
Στη ζωή σου τοποθετείς πιο ψηλά τη δουλειά σου από τον έρωτα;
Όχι, εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πάντοτε έβαζε το συναίσθημα πάνω απ’ όλα. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου. Η εικόνα που θέλω να έχω στο τέλος της ζωής μου, είναι ένα χέρι να κρατώ. Το χέρι του ανθρώπου μου και των παιδιών μου. Δεν θα είμαι αγκαλιά με κανένα σίριαλ, ούτε με κάποια επιτυχία, ούτε με κάποια αποτυχία. Δεν θα κρατώ ρόλους εκείνη την ώρα, ούτε θεατρικές παραστάσεις, ούτε ωραίες φωτογραφήσεις στα περιοδικά. Στο τέλος θέλω να κρατώ την ουσία. Αλλιώς, θα ένιωθα απέραντη μοναξιά. Ό,τι αξίζει είναι το συναίσθημα.
*Ευχαριστούμε την «Olive Media»για την άδεια χρήσης των φωτογραφιών.
