Η νέα ζωή της Φιλίππας Καρσερά Χριστοδουλίδη και οι στόχοι της
Το success story του νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, ακολουθεί και τη ζωή της συζύγου του, η οποία, ως αυτοδημιούργητη και πολυπράγμων άνθρωπος και επαγγελματίας που είναι από την αρχή της επιτυχημένης πορείας της, «υπόσχεται» πως θα αφήσει το δικό της θετικό αποτύπωμα στον θεσμικό ρόλο που επωμίζεται για τα επόμενα πέντε χρόνια, ο οποίος -σίγουρα- θα είναι ουσιαστικός.
Συνέντευξη στον Γιάννη Χατζηγεωργίου
Πώς είναι οι πρώτοι αυτοί μήνες που βιώνετε ως Πρώτη Κυρία της Κυπριακής Δημοκρατίας; Γνωρίζατε, πριν την εκλογή του συζύγου σας στην Προεδρία, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που έχει αυτός ο ρόλος;
Η πραγματικότητα είναι πως κάθε μεταβατική περίοδος είναι γεμάτη προκλήσεις. Ειδικά μετά από μια έντονη και ενίοτε πολύ τοξική προεκλογική περίοδο – χρειάστηκε «ανασύνταξη δυνάμεων». Ο Νίκος είναι χρόνια τώρα στα κοινά και, εκ των πραγμάτων, σε δημόσια έκθεση, κι εγώ πολλά χρόνια διπλωμάτης. Ναι, γνώριζα για τον ρόλο της Πρώτης Κυρίας, κυρίως ως προς τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Όχι ως προς τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό, τους πρώτους μήνες, επικεντρώθηκα στο να γνωρίσω και να μάθω καλά τις υποχρεώσεις μου και τι απαιτείται. Πριν θέσω στόχους και αναλάβω πρωτοβουλίες θα έπρεπε να πατώ γερά στα πόδια μου, να έχω πλήρη εικόνα. Είναι και στο χαρακτήρα μου αυτό.
Θυμάστε το πρώτο που σας εξέπληξε ως προς τις νέες σας υποχρεώσεις; Που να είπατε -ανθρώπινα μιλώντας- «μα, πρέπει να κάνει και αυτό η Πρώτη Κυρία;»
Με εξέπληξε το ότι τις πρώτες μέρες απευθύνονταν σε εμένα για πρακτικά θέματα που αφορούσαν πολλά και διάφορα, όπως τους κήπους και τους περιβάλλοντες χώρους του Προεδρικού. Ξέρετε, η κρατική περιουσία τυγχάνει διαχείρισης από την διοίκηση και τις αρμόδιες υπηρεσίες. Πάντα βάσει των κανονισμών και προς το συμφέρον του κράτους. Χαίρομαι γιατί η διοίκηση της προεδρίας, μαζί με όλες τις κρατικές αρμόδιες υπηρεσίες, ανέλαβαν δράση για σωστή μελέτη και προγραμματισμό, που μια μέρα εύχομαι ότι θα επιτρέψουν την αποκατάσταση του μεγάρου και του περιβάλλοντος χώρου σε ένα σύγχρονο, φιλικό προς το περιβάλλον και την ιστορία του, επισκέψιμο για το κοινό μέρος. Όπως του αξίζει και αξίζει και στους Κυπρίους. Το ίδιο ακριβώς και για την κατοικία στο Τρόοδος, η οποία ευτυχώς συντηρήθηκε πολύ όμορφα από την προηγούμενη κυβέρνηση και την κυρία Αναστασιάδη.
Γνωρίζοντάς σας, ως μία πολύ δυναμική-ανεξάρτητη γυναίκα που είστε, δεν αισθάνεστε, με την μικρή πια πείρα που έχετε ως Πρώτη Κυρία, πως σας «περιορίζει» το πρωτόκολλο που οφείλετε πλέον να ακολουθείτε;
Το λέω συνεχώς και στα παιδιά μου: Συνεχίζουμε όπως ακριβώς ήμασταν τόσα χρόνια, προσγειωμένα, με ελεύθερη βούληση και άποψη. Δεν νιώθω να περιορίζομαι, διότι δεν άλλαξα κάτι ούτε στον τρόπο που εκφράζομαι ούτε στην καθημερινότητά μου. Ξενίζει στην αρχή το θέμα της συνεχούς παρουσίας, της ασφάλειας, και η αναγνωρισιμότητα. Μαθαίνουμε σιγά σιγά να τα διαχειριζόμαστε όλα αυτά, χωρίς να το κάνουμε θέμα. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε γενικώς άνθρωποι του μέτρου, και στη ζωή μας, στον τρόπο έκφρασης ακόμα και στη διασκέδαση μας. Επομένως, δεν νιώθουμε ότι καταπιεζόμαστε.
Υποθέτω, ωστόσο, τώρα πια, πως ακόμη και στα πιο απλά -στο πώς θα ντυθεί, για παράδειγμα, «η σύζυγος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας»- υπάρχουν κάποιες προδιαγραφές…
Ειλικρινά, δεν νιώθω ότι το πρωτόκολλο και οι προδιαγραφές, διαφοροποίησαν τον τρόπο ντυσίματός μου. Διατηρώ το ίδιο στυλ, ψωνίζω ρούχα και ράβω, όπως προηγουμένως, αναλόγως της περίστασης. Το θέμα είναι να παραμένεις ο εαυτός σου, να φοράς αυτό που σε εκφράζει, σου ταιριάζει και που αρμόζει σε κάθε περίσταση, ώστε να αποτελείς μια αξιοπρεπή παρουσία για την χώρα σου.
Για να καταλάβει, όμως, και ο κόσμος: Τι σημαίνει εν τέλει να είσαι η Πρώτη Κυρία; Ποιες ευθύνες έχει αυτός ο θεσμός;
Στην Προεδρία, ανέκαθεν η Πρώτη Κυρία διατηρεί γραφείο με λειτουργούς από τη δημόσια υπηρεσία. Ο ρόλος είναι πολυσχιδής. Πρωτίστως αφορά δράσεις σε κοινωνικά θέματα -κοινωνία, υγεία, παιδιά- και παρουσία σε πολλές εκδηλώσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Η Πρώτη Κυρία είναι επίτιμη αλλά και εκτελεστική Πρόεδρος σε πολλούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς, ενώ γίνεται δέκτης, καθημερινά, πολλών και διαφορετικών προβλημάτων των πολιτών. Εξαρτάται από την ίδια αν θα παραμείνει σε ρόλο «διακοσμητικό» ή αν θα μπει στην ουσία. Από την μικρή μου εμπειρία, θα σας δώσω το παράδειγμα του Ανεξάρτητου Φορέα Κοινωνικής Στήριξης, ενός ταμείου που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της κυρίας Άντρης Αναστασιάδη, με σκοπό την στήριξη φοιτητών για ολοκλήρωση των σπουδών τους αλλά και του Ραδιομαραθωνίου που είναι πιο παλιός θεσμός. Και στους δύο φορείς, Πρόεδρος είναι η Πρώτη Κυρία. Αφού μελέτησα και κατανόησα τους τρόπους λειτουργίας, τους κανόνες, τα κριτήρια και τις δυσκολίες, μετά από 2-3 συνεδρίες εισηγήθηκα, για παράδειγμα, στον ΑΦΚΣ την επικαιροποίηση των κριτηρίων, ώστε να μπορούν περισσότερα παιδιά να κάνουν αίτηση, με λιγότερο αυστηρά εισοδηματικά κριτήρια. Σε πλήρη αρμονία με το πρόγραμμα διακυβέρνησης του Νίκου, θέλω να μπορέσω να στηρίξω όχι μόνο άπορους, αλλά και παιδιά της μεσαίας τάξης, μονογονεϊκών οικογενειών αλλά και πολυτέκνων που δοκιμάζονται λόγω της ακρίβειας. Ο ΑΦΚΣ δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό – στηρίζεται καθαρά σε εισφορές φυσικών και νομικών προσώπων. Επομένως, απαιτείται περισσότερη δουλειά, διότι πρέπει να αυξηθούν οι χορηγοί και οι εισφορές, άρα είναι μια συνεχής προσπάθεια. Όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες στην μάθηση. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Τους επόμενους μήνες θα εστιάσω στην επικαιροποίηση των κριτηρίων, την δημοσιοποίηση τους στην ιστοσελίδα μας, και στο «κυνήγι» χορηγών. Είμαι πολύ αισιόδοξη. Η κυπριακή οικογένεια πρέπει να στηριχθεί με κάθε τρόπο και θα το παλέψω όσο μπορώ. Την ίδια ώρα, ως Πρόεδρος του Ραδιομαραθωνίου, θέλω να συμβάλω στην επιτυχία του φετινού εράνου, να τον επικοινωνήσουμε καλύτερα στο ευρύ κοινό, να μάθει ο κόσμος πόσους ανθρώπους, άτομα με αναπηρίες, βοηθά, με χειροπιαστό τρόπο, ο Ραδιομαραθώνιος, αλλά και ιδρύματα και να συνδράμω ώστε να ενισχύσουμε περισσότερο τον θεσμό. Σε όλα αυτά, αν θέλεις να προσφέρεις, υπάρχει πολλή ουσία. Απαιτείται, όμως, πολλή δουλειά.
Εκτός από τον Ραδιομαραθώνιο και τον Ανεξάρτητο Φορέα Κοινωνικής Στήριξης, που μου αναφέρατε προηγουμένως, είναι κάτι άλλο στο οποίο θα επικεντρωθείτε;
Έθεσα άλλη μια προτεραιότητα, για την οποία θέλω να σας μιλήσω. Αυτή της συμβολής μου στις ενέργειες της Υφυπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας για βελτίωση των παιδικών στεγών της Κύπρου, ώστε όλα τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες ευαλωτότητας να έχουν, όχι μόνο τα απαραίτητα, άλλα μια όμορφη καθημερινότητα, μόρφωση και ίσες ευκαιρίες με τα δικά μας παιδιά. Και, βεβαίως, να βοηθήσω στη δημιουργία εφηβικών στεγών, επαρκών και σύγχρονων. Κάτι που, δυστυχώς, απουσιάζει από τις πιο πολλές πόλεις. Ήδη ξεκινήσαμε με δράσεις για να βοηθήσουμε με κάλυψη πρακτικών αναγκών της παιδικής στέγης Λεμεσού και Λευκωσίας όπως και του Νηπιαγωγείου Κοινωνικής Μέριμνας Αγίων Ομολογητών. Γινόμαστε ο συνδετικός κρίκος εθελοντών και κράτους για το καλό των παιδιών μας. Πρόσφατα, με αφορμή την ημέρα του παιδιού, διοργανώσαμε ένα όμορφο παιδικό πάρτι στους κήπους του Προεδρικού φιλοξενώντας δεκάδες παιδιά, ικανοποιώντας δικές τους εισηγήσεις δραστηριοποίησης και διασκέδασης. Το χαρήκαμε όλοι, κυρίως τα παιδιά! Θα ήθελα να μπορούμε να φιλοξενούμε τα παιδιά στις εγκαταστάσεις του Προεδρικού, στη Λευκωσία και στο Τρόοδος, ώστε να νιώθουν την άμεση επαφή με την ηγεσία του κράτους, τη σύζυγο του προέδρου, και κατά συνέπεια να νιώθουν μια ασφάλεια για το μέλλον τους. Είναι παιδιά που αναγκαστικά ζουν χωρίς τους γονείς τους και οφείλουμε να τους δημιουργήσουμε, με κάθε τρόπο, συνθήκες ασφάλειας και προοπτικής. Τους ζήτησα να μοιράζονται μαζί μου τα θέλω και τα προβλήματα τους και ήδη το κάνουν.
Υπάρχουν φορές, λόγω της προσωπικότητάς σας κυρίως, αλλά και της πείρας σας στην διπλωματία και στα διεθνή φόρουμ, που πιάνετε τον εαυτό σας να «προσέχει» μήπως «καπελώσετε» τον Πρόεδρο, όταν τον συνοδεύετε;
Αν είναι κάτι που κράτησε την σχέση μας με τον Νίκο τόσο ισχυρή είναι η αγάπη, ο αλληλοσεβασμός και το ότι είμαστε περήφανοι ο ένας για τον άλλο. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε «καπελώματα». Ο κόσμος εκτιμά να ακούσει μια άποψη, δεν είναι κακό και ως χαρακτήρας θα την εκφέρω μόνο αν γνωρίζω το θέμα ή αν μου ζητηθεί. Στις διεθνείς υποχρεώσεις, το ότι είμαι διπλωμάτης βοηθά, εκτιμάται πάρα πολύ, και ξέρω ότι ο Νίκος είναι περήφανος αλλά και πιο ήρεμος, επειδή δεν έχει και το δικό μου άγχος πώς θα αντεπεξέλθω!
Έχετε εγκατασταθεί μόνιμα πια στο Προεδρικό;
Μετακομίσαμε πριν λίγες εβδομάδες, Δόξα τω Θεώ. Έγινε καθαρά για λόγους λειτουργικούς, ως προς τα καθήκοντα του Νίκου, αλλά και πρακτικούς ως προς την ασφάλεια και τη συνοχή της οικογένειας μας.
Αυτή η μετακόμιση δεν θα δυσκολέψει την καθημερινότητα των κορών σας;
Για εμάς το πρώτιστο ήταν να μπορεί ο Νίκος να κάνει απερίσπαστά την δουλειά του. Περνά ατελείωτες ώρες στο γραφείο, και Σάββατα και Κυριακές. Σκεφτήκαμε ότι αν είμαστε κοντά του θα μπορεί και αυτός να «κλέψει» πιο εύκολα λίγη ώρα με τα παιδιά ή να βρει λίγο χρόνο για να ξεκουραστεί, να γευματίσει μαζί μας, και να τις δει.
Έπειτα από αρκετά χρόνια, επομένως, το Προεδρικό Μέγαρο θα είναι και χώρος διαμονής για την οικογένεια του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βοηθάει λειτουργικά αυτή η προοπτική, στο υπάρχον κτήριο;
Το σπίτι έχει τέσσερα υπνοδωμάτια, οπότε καλύπτει τις ανάγκες μας και βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Χτίστηκε τη δεκαετία του 1930, επομένως είναι παλιό κτήριο με διάφορα προβλήματα. Όμως, όπως σας είπα προηγουμένως, τα ζυγίσαμε όλα. Αντιλήφθηκα με ικανοποίηση ότι τα παιδιά ένιωσαν αμέσως την διαφορά, διότι είμαστε ξανά όλοι μαζί, στον ίδιο χώρο, παρόλο που πάλι τον Νίκο δεν τον βλέπουμε τόσο πολύ. Τον νιώθουν, όμως, δίπλα τους. Ενδεχομένως ο Νίκος να είναι ο πρώτος Πρόεδρος με μικρά παιδιά, και αυτός ήταν και ο βασικός παράγοντας που «επέβαλε», μεταξύ άλλων, την μετακόμιση. Πολλές διακινήσεις, ασφάλεια υποχρεωτική.
Να γυρίσουμε, όμως, λίγο το χρόνο πίσω, κυρία Χριστοδουλίδη, στο πρωινό της Δευτέρας 13 Φεβρουαρίου; Πώς ξυπνήσατε, αλήθεια, εκείνη τη μέρα;
Η 12η Φεβρουαρίου ήταν πολύ δύσκολη μέρα, με άγχος, ανάμεικτα συναισθήματα, και το βράδυ της ανακήρυξης λιποθύμησε η Δέσποινα μας. Επομένως, την 13η Φεβρουαρίου, ημέρα Δευτέρα, η έγνοια μου ήταν το παιδί – την πήγε ο Νίκος στον γιατρό, κάναμε ό,τι θα έκανε ο κάθε γονιός κι έπειτα προσπαθήσαμε να ηρεμήσουμε, να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβη. Ο Νίκος είναι ένας πολύ προσγειωμένος και ευσυνείδητος άνθρωπος. Ζει και νιώθει έντονα αυτό που λέμε «το βάρος της ευθύνης». Αυτό, μαζί με τις δυσκολίες που έχει για όλους μας η καθημερινότητα, αλλά και η πίστη μας, οδηγούν στο ότι ποτέ δεν αντιμετωπίζουμε τις εξελίξεις στη ζωή μας με ξεσάλωμα, υπέρμετρη χαρά, και όλα αυτά. Δεν είναι πάντα καλό αυτό, αλλά έτσι είμαστε. Μάθαμε να τα δεχόμαστε όλα πιο στωικά, ωσάν να είναι άλλη μια αποστολή που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, σεμνά και με ενσυναίσθηση. Για να μην επέρχεται ποτέ η έπαρση. Ο ίδιος ο Νίκος δέχτηκε την «νίκη» με συγκίνηση και ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα σκεφτόταν πανηγυρισμούς, αλλά μόνο το πόση δουλειά τον περιμένει.
Η καθημερινότητα των παιδιών σας πόσο έχει επηρεαστεί πια; Και, με ποιο τρόπο, κρατάτε τις ισορροπίες – ακόμη και με την ευθύνη που έχετε πια ως μητέρα, να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας τους ως «κόρες του Προέδρου» που είναι πια;
Χρειάστηκε χρόνος με το κάθε παιδί ξεχωριστά και χρειάζεται συνεχώς. Δεν τελειώνει αυτό. Συμβαίνουν πράγματα που προβληματίζουν ή πληγώνουν τα παιδιά. Διαφορετικά για την κάθε μία, λόγω ηλικίας και συνθηκών. Είμαστε δίπλα τους συνεχώς. Τα συζητάμε. Δεν είναι εύκολο, ωριμάζουν όμως. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης γίνονται, πολλές φορές, σκληρά, ανεξέλεγκτα, δεν υπολογίζουν πώς και αυτά είναι παιδιά, δεν υπάρχει φίλτρο, πολλές φορές ούτε καν ίχνος αλήθειας. Εμείς το συνηθίσαμε, δεν τα παρακολουθούμε καν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ενοχλούμαστε, ειδικά από τα εντελώς ανυπόστατα σχόλια και κατηγορίες. Τα παιδιά όμως, είναι παιδιά και πληγώνονται. Προσπαθούμε, να βγουν αλώβητες.
Εγώ, πάντως, ξέρω μία Φιλίππα, η οποία στο παρελθόν ήταν και μία άριστη νοικοκυρά, μαγείρευε στο σπίτι, γυμναζόταν, ενίοτε πρόσεχε την διατροφή της, παράλληλα εργαζόταν σκληρά, διάβαζε καθημερινά από μυθιστορήματα, ιστορικά βιβλία μέχρι διπλωματικές εργασίες κ.λπ. – έχετε σκεφτεί την ευθύνη που έχετε απέναντί σας, απέναντι στον εαυτό σας, να μην αλλάξει ο χαρακτήρας σας αλλά και ο ρόλος σας ως γυναίκας-μητέρας-συζύγου;
Προσπαθώ και μου αρέσει η μαγειρική, η καθαριότητα και η τάξη στο σπίτι. Χρόνος δεν υπάρχει, αλλά ομολογώ ότι με την μετακόμιση προσπάθησα να επανακτήσω τον έλεγχο της κουζίνας, του σπιτιού και της διατροφής. Έχω μια εξαιρετική κυρία που με βοηθά εδώ και εννέα χρόνια και είναι σαν αδελφή μου. Μαζί τα φέρνουμε βόλτα και με τη βοήθεια της μητέρας μου. Είναι σημαντικό τα παιδιά να τρώνε σπιτικό φαγητό. Δεν τα καταφέρνω όλα, συχνά έχω ενοχές, δεν περνώ όσο χρόνο θέλω με τους γονείς μου, τις αδελφές μου, αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Έχετε δίκιο. Διάβαζα πολύ παλιά. Βιβλιοφάγος – τώρα πολύ λιγότερο. Περιμένω τις διακοπές, αλλά έχω πάντα πολλά βιβλία στο κομοδίνο μου. Σε ό,τι αφορά τώρα στον χαρακτήρα μου, που με ρωτήσατε, προσωπικά πιστεύω ότι δεν αλλάζουν οι χαρακτήρες. Ούτε αυτά που πιστεύεις, αγαπάς και σε κάνουν χαρούμενο. Απλώς, όταν δεν υπάρχει χρόνος και ένας πιο σημαντικός σκοπός σε καλεί, πρέπει να παραμεριστούν προσωρινά οι πιο προσωπικές απολαύσεις. Δεν βγαίνει αλλιώς. Όμως, όσο δύσκολο και αν είναι το πρόγραμμα, όσες απαιτήσεις και αν έχει ο κόσμος από μένα, ως Πρώτη Κυρία, τα παιδιά μου και ο σύζυγος μου αποτελούν προτεραιότητα και αν δεν υπάρχει σταθερότητα στην οικογένεια επηρεάζονται όλα. Είμαι σε μια μόνιμη προσπάθεια να κρατώ ισορροπίες. Να είναι όλοι καλά. Όμως και η οικογένεια δείχνει κατανόηση και βάζουν όλοι τον εγωισμό τους κάτω, πολλές φορές. Δεν είναι κακό αυτό. Το ξέρω ότι πρέπει να είμαι και η ίδια καλά για να μπορώ να στηρίζω τους άλλους. Συνεχίζω, ακόμη και αν σέρνομαι κάποιες φορές, τη yoga μου, λίγο περπάτημα, θα πάω την Κυριακή εκκλησία, και μαγειρεύω όσο μπορώ. Κάνω μικρά ταξίδια με τις κόρες μου και συζητάμε για ό,τι τις απασχολεί, ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντας τους, είτε αφορά κάτι το οποίο έπεσε στην αντίληψη μας και αφορούσε κακίες ή fake news στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ή όταν κάτι ενοχλεί αυτές. Όταν κάτι με στεναχωρεί πολύ και με πνίγει το δίκαιο, σκέφτομαι ότι αυτό που κάνω τώρα είναι μια αποστολή που πρέπει να φροντίσω να είναι επωφελής για τον κόσμο, έχει ημερομηνία λήξης και θα περάσει. Βάζω τον σταυρό μου και συνεχίζω.
Ανακαλώντας στο μυαλό σας εκείνο το μικρό κοριτσάκι που μεγάλωνε σε μια μεσοαστική οικογένεια της Λεμεσού, τι θα του λέγατε σήμερα να προσέξει στην πορεία του;
Να μείνει ο εαυτός της, ειλικρινής και αυθόρμητη, να λέει την άποψή της -και ας μην αρέσει πάντα-, πιστή στο δίκιο και στο καλό για τους πολλούς, να κάνει «ψυχικά» όπως της έλεγε ο παππούς ο παπαΦίλιππος, να είναι δυνατή και να μην την ρίχνουν τα τόσα προβλήματα στα οποία καθημερινά καλείται να βοηθήσει, να μείνει αφοσιωμένη στα παιδιά και στον άντρα της και κάθε μέρα να τους θυμίζει όλα αυτό που η ανατροφή, η πίστη μας και η παιδεία της την δίδαξαν: Τα αξιώματα, ακόμα και η ίδια η ζωή, είναι όλα προσωρινά και περαστικά. Γι’ αυτό πατάμε γερά τα πόδια στη γη και επικεντρωνόμαστε σε αυτό το θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, τη μέρα που αυτός ο κύκλος θα κλείνει. Μένουμε ταπεινοί, ευγενικοί και ανθρώπινοι και προσπαθούμε να προσφέρουμε, χωρίς να αλλάζουμε τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής μας. Όπως λέει ο Νίκος συχνά, «δεν παίζουμε κάποιο ρόλο, συνεχίζουμε να είμαστε ο εαυτός μας». Γι’ αυτό τον εαυτό μας ο λαός μας εμπιστεύτηκε.
Ανθρώπινα: Νιώθετε περήφανη σήμερα για τον εαυτό σας;
Νιώθω περήφανη για τους πρόσφυγες γονείς μου, για τις αρχές και τις αξίες και τα όσα μας έδωσαν και μας δίνουν. Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, ακόμα και για τις κόρες μου, που δείχνουν κατανόηση, ανθεκτικότητα, που έμαθαν να αγωνίζονται και να σέβονται. Νιώθω περήφανη για τον άντρα μου, και τους γονείς του, που ξεκίνησε από την Γεροσκήπου με μόνα εφόδια την ανατροφή του, την σκληρή δουλειά, υποτροφίες και διάβασμα, ήθος και εργατικότητα, και αποτελεί σήμερα το θετικό πρότυπο για τα παιδιά της Κύπρου. Που, ως ηγέτης, είμαι σίγουρη ότι θα κάνει το παν για το καλό της Κύπρου χωρίς να τον νοιάζει ούτε ο πλούτος, ούτε τα υλικά αγαθά, ούτε η δόξα. Για μένα προσωπικά, δεν θα έλεγα ποτέ «νιώθω περήφανη». Μπορεί «ικανοποιημένη» ή «ευλογημένη», που ίσως συμβάλλω κι εγώ, με τον τρόπο μου, σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο μας. Ίσως προσφέρω κι εγώ ως σύζυγος κάτι. Θα το δείξει η ιστορία.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Δημητρίου
Styling – επιμέλεια: Shona Muir
Μαλλιά: Ανδρέας Θεοδώρου (Salon Internatonal)
Makeup: Ilona G. Garamvolgy
Styling assistant: Χρίστος Γεωργίου
Βοηθός φωτογράφου: Βάσια Χαραλαμπίδη
*Περιοδικό Omikron, τεύχος 300
